Onze laatste week in Canada begon natúúrlijk weer met een hoogtepunt. In Jasper verbleven we op een vrij grote en mooie bos-camping. Even ter illustratie: ik heb een rondje hardgelopen. Over de rondweg van de camping. Daar was ik 25 minuten mee bezig. Daarna was het 12 minuten lopen naar de douches. Ik bedoel maar: GROOT!
We hebben s avonds lekker vuur gemaakt en worstjes op de bbq gelegd. Biertje erbij en het leven was GOED! Heerlijk geslapen tussen de geluiden uit het bos.
De volgende ochtend zag Chantal tijdens haar hardlooprondje een groepje mensen vlakbij de camping. Die stonden te kijken naar een jonge Grizzly beer… Oké…
Wij gingen nog een dagje de omgeving verkennen. Beginnende bij de Maligne Canyons en daarna verder naar Maligne Lake. Ik wilde nog heel graag even in een kano over een mooi meer peddelen, en Maligne Lake was zo’n beetje de laatste optie. De andere 2 meren waar ik had willen kanoen (Lake Louise en Moraine Lake) waren óf nog bevroren óf nog bevroren én de weg er naartoe afgesloten wegens lawine gevaar.
Dus, er was een missie! Met mooi en zonnig weer kwamen we bij de canyons aan en hebben een leuk tochtje om de canyon heen gemaakt. De canyon zelf was helaas nog gesloten.
Daarna op weg naar Maligne Lake! Blauwe lucht en weer een prachtige route: alle ingrediënten compleet. Al snel zagen we een paar auto’s in de verte stil staan. Gas erop en er naartoe. En ja hoor, we werden vet getrakteerd op een Black Bear die rustig in de berm aan het struinen was. Op nog geen 20 meter, scharrelde dit magnifieke dier lekker rond. Ik denk dat we wel een half uur lang naar hem hebben zitten kijken. Ondertussen stom verbaasd over alle mensen die uit de auto stapten om van ‘nog dichterbij’ een foto te kunnen maken! Ik bedoel, het enige wat de beer en ons van elkaar scheidde, was een vangrail… En aangezien meneer op een gegeven moment heel soepeltjes de weg overstak, om aan de andere kant de berg weer op te klimmen, geeft zo’n vangrail nou niet echt toegevoegde veiligheids waarde! Maar goed, sommige mensen hebben heel wat over voor een mooi plaatje…
Aangekomen bij Maligne Lake, was het alles behalve kano weer. Windkracht 5 en een temperatuur van zo’n 10 graden…En de kanoverhuurder had bedacht dat ze onder deze omstandigheden maar gesloten waren! Dus al snel zaten we weer in de auto, terug naar Jasper. Dat kano tripje, doe ik de volgende keer wel als ik in Canada ben! En straks in Juli in Zweden met Helden op Reis!!!
Vanuit Jasper, vertrokken we voor onze laatste lange etappe naar Edmonton. Daar startnummers ophalen voor de Blackfoot Ultratrail! Zoals eerder al geschreven, stond mijn eigen deelname nog op redelijk losse schroeven. Chantal daarentegen had zich al redelijk de blubber getraind, in de eerste helft van onze trip, voor haar 100km debuut! Na een hoop gedoe, kwamen we op de juiste locatie aan. De logica van Streets en Avenues is niet in elke stad hetzelfde zal ik maar zeggen…
Maar goed, bij de hardloopwinkel aangekomen, werden we hartelijk ontvangen! We waren inmiddels een aardige attractie geworden, binnen de organisatie van deze lokale ultratrail. De hulpvaardige vrijwilligers en de race director hielpen ons met de laatste dingen en Chantal kreeg als vanzelfsprekend ’s ochtends om 4 uur een lift naar de start! Helemaal mooi geregeld dus.
Enfin, we vertrokken (inmiddels in de stromende regen) vanuit Edmonton naar het plaatsje Tofield, waar we in de buurt van de start op een camping konden staan. De ultratrail was in een natuurgebied en helaas konden we daar niet met de camper ‘overnight’ staan. In Tofield (het stelt echt niks voor) gingen we boodschappen doen. Een winkelende mevrouw sprak Chantal aan: ze was stom verbaasd dat er 2 toeristen in Tofield waren! Wat we hier kwamen doen en of we speciaal naar Tofield waren gekomen! Ja ja, we werden meer en meer een attractie.
En dat hield na de supermarkt nog niet op… Er was namelijk ook een natuur museum in Tofield! Dus wij naar binnen. We dachten eerst dat we op een besloten bijeenkomst binnenvielen, maar dat was niet zo. De mevrouw die overduidelijk de leiding had, kwam naar ons toe, stelde zich voor en vroeg onze namen. Ze legde uit dat ze vanavond de eerste plaatselijke bijeenkomst van de lokale ‘kunstenaars’ was. Het had heel veel moeite gekost om iedereen bij elkaar te krijgen en mevrouw was zichtbaar trots op het feit dat ze nu toch écht de eerste meeting hadden. Dus wij werden meteen de plaatselijke galerie van 3 bij 3 meter ingetrokken (die zat in ’t natuurmuseum) en mochten daar de kunstwerken van deze onontdekte talenten uit Tofield aanschouwen. Een verzameling schilderijen van allerhande wildlife (al dan niet in het juiste perspectief) en landschappen maakte diepe indruk op ons… Dit was dus Tofield…
Enfin, na dit hoogtepunt, terug naar de camping en onze mandjes in. De volgende ochtend was raceday! Het was niet meer gestopt met regenen en de wind trok nog ff flink aan, dus de voorbereiding qua kleding en tassen met voeding en droge kleren en schoenen, nam ook nog een halve avond in beslag.
De volgende ochtend: droog!!! Chantal was om 4 uur al vertrokken voor haar race (4 rondes van 25 km) en ik zag om 8 uur de eerste ronde tijden voorbij komen. Dat zag er goed uit. Dan zal het parcours er wel redelijk bij liggen!
Om 9 uur was de start van mijn debuut op de 50 km (2 rondes van 25 km). Heerlijk low profile allemaal. De race director ging op een boomstam staan en schreeuwde de laatste instructies. Riep nog even welke dieren er allemaal rondliepen en wenste iedereen een fijne race! Met een met overtuiging geschreeuwde ‘PANG’ waren we vertrokken! Hoppa, het bos in. Een afwisseling van brede bospaden, mooie meertjes en grasland, lag het parcours er redelijk bij. De lokale helden noemde deze loop ook wel de 100 heuvelen loop. Oké… ik had een soort van vlak verwacht… maar niets was minder waar! Uiteindelijk had Chantal op haar 100 km, bijna 1300 hm. Dat is niet echt vlak.
Mijn eigen race ging uiteindelijk boven verwachting goed. Ik was tot aan de start niet zeker over de afstand die ik ging lopen. Had na de Vancouver marathon niet meer echt hardgelopen (wel veel hike km gemaakt) en had mijn enkel de week ervoor nog ff lekker verstuikt. 2 dagen voor de trail, voor ’t eerst een rondje over de camping in Jasper gerend, maar dat was het dan ook. Tussen de oren wist ik niet of het wel goed ging komen… Die enkel had al het hiken wel goed overleefd en was niet meer erg dik. Die 3 weken relatieve rust is natuurlijk een excellente super compensatie… maar lekker voelde het allemaal niet. Ik zou het dus wel zien.
Ik liep niet lekker het eerste uur. Dat is zowiezo niet mijn uur, maar soepel was het verre van. Ik was het onbevangen lopen nog kwijt door die enkel en sommige stukken waren dikke glij blubber waar ik met moeite overeind bleef. Ik vergat ook goed te eten, dus tussen km 17 en 23 zag ik ’t niet gebeuren dat ik de 2e ronde in zou gaan. Ook wist ik dat als ik wél die 2e ronde in zou gaan, ik ‘m hoe dan ook zou uitlopen!
Vanaf km 20 ging ik goed eten en met bakken vol energie kwam ik dan ook bij de start/ finish aan! Aldaar een droog shirt en regenjas aangetrokken (het begon flink te regenen) en als een blije kip vol vertrouwen de 2e ronde ingegaan! En die ging een heel stuk beter en fijner en leuker! Het parcours werd er door de regen wel steeds slechter op maar mijn humeur maakte dat alles weer helemaal goed. Bij elke verzorgingspost maakte ik een praatje met de vrijwilligers en onderweg ook gezellig met jan en alleman lopen kletsen. Na 6 uur 30 kwam ik voldaan, blij en nog steeds energiek over de finish.
Heel blij met onze camper die in de berm geparkeerd stond: water heater aan en na 10 minuten stond Paula onder de warme douche!!! Niet lang daarna, was ook Chantal binnen. Onderweg had ik al gehoord dat ze met afstand als eerste vrouw zou finishen en had ook verwacht dat we zo’n beetje tegelijkertijd binnen zouden komen. Super voldaan, warm en schoon op naar de ‘smokies’ (broodjes bizon worst) Heerlijk!
Echt heel grappig was dat zo’n beetje iedereen die ik heb gesproken die dag, op de e.o.a. manier relaties met Nederland heeft! Een dame met wie ik een heel stuk heb gelopen, vertelde trots over haar ‘opa and oma’. Er schijnt een actief Nederlandse vereniging te zijn in de regio, waar ze zelfs sinterklaas vieren. Door onze gesprekken met iedereen, bleken 2 vrijwilligers via hun Nederlandse grootouders met elkaar verbonden (daar kwamen ze op dat moment achter, toen het over ‘ome Kees and tante Alie’ ging…)!
Aan ’t eind van de dag, vertokken we voor onze één na laatste etappe naar Red Deer. Daar zouden we een herstel dagje doen en daarna via Drumheller terug naar Calgary rijden. In Red Deer hebben we vooral geslapen, een vette Café Mocha bij de Starbuks gedronken en geconstateerd dat Canadese muggenbeten veel meer jeuken dan de Nederlandse.
De laatste 2 dagen stonden in het teken van afronden, terugrijden, alles schoonmaken, inpakken en camper weer inleveren.
Even wat feiten op een rijtje:
Gereden Kilometers: 4106
Liters verbruikte brandstof: 848
Aantal beren gezien: 3
Aantal Moose gezien: 2
Aantal Cougars gezien of gehoord: 0 (gelukkig)
Aantal red/ white tailed deer gezien: 1000 (daarna zijn we gestopt met tellen)
Aantal Caribou’s gezien: 0 (helaas!)
Aantal vriendelijke Canadezen ontmoet: veel!
Dank voor al jullie leuke reacties op deze blogs! Het was een waanzinnige maand ‘buiten spelen’ en ik kan het iedereen aanraden. Met de kennis van nu, zouden we een aantal dingen anders aangepakt hebben. Mocht je zelf plannen hebben om naar Canada te gaan en met een camper rond te reizen… wij zijn inmiddels experts dus vraag maar raak!
Groetjes! Paula en Chantal