Alweer een beer en de Blackfoot Ultraloop

Onze laatste week in Canada begon natúúrlijk weer met een hoogtepunt. In Jasper verbleven we op een vrij grote en mooie bos-camping. Even ter illustratie: ik heb een rondje hardgelopen. Over de rondweg van de camping. Daar was ik 25 minuten mee bezig. Daarna was het 12 minuten lopen naar de douches. Ik bedoel maar: GROOT!

We hebben s avonds lekker vuur gemaakt en worstjes op de bbq gelegd. Biertje erbij en het leven was GOED! Heerlijk geslapen tussen de geluiden uit het bos.

De volgende ochtend zag Chantal tijdens haar hardlooprondje een groepje mensen vlakbij de camping. Die stonden te kijken naar een jonge Grizzly beer… Oké…

Wij gingen nog een dagje de omgeving verkennen. Beginnende bij de Maligne Canyons en daarna verder naar Maligne Lake. Ik wilde nog heel graag even in een kano over een mooi meer peddelen, en Maligne Lake was zo’n beetje de laatste optie. De andere 2 meren waar ik had willen kanoen (Lake Louise en Moraine Lake) waren óf nog bevroren óf nog bevroren én de weg er naartoe afgesloten wegens lawine gevaar.

Dus, er was een missie! Met mooi en zonnig weer kwamen we bij de canyons aan en hebben een leuk tochtje om de canyon heen gemaakt. De canyon zelf was helaas nog gesloten.

Daarna op weg naar Maligne Lake! Blauwe lucht en weer een prachtige route: alle ingrediënten compleet. Al snel zagen we een paar auto’s in de verte stil staan. Gas erop en er naartoe. En ja hoor, we werden vet getrakteerd op een Black Bear die rustig in de berm aan het struinen was. Op nog geen 20 meter, scharrelde dit magnifieke dier lekker rond. Ik denk dat we wel een half uur lang naar hem hebben zitten kijken. Ondertussen stom verbaasd over alle mensen die uit de auto stapten om van ‘nog dichterbij’ een foto te kunnen maken! Ik bedoel, het enige wat de beer en ons van elkaar scheidde, was een vangrail… En aangezien meneer op een gegeven moment heel soepeltjes de weg overstak, om aan de andere kant de berg weer op te klimmen, geeft zo’n vangrail nou niet echt toegevoegde veiligheids waarde! Maar goed, sommige mensen hebben heel wat over voor een mooi plaatje…

Aangekomen bij Maligne Lake, was het alles behalve kano weer. Windkracht 5 en een temperatuur van zo’n 10 graden…En de kanoverhuurder had bedacht dat ze onder deze omstandigheden maar gesloten waren! Dus al snel zaten we weer in de auto, terug naar Jasper. Dat kano tripje, doe ik de volgende keer wel als ik in Canada ben! En straks in Juli in Zweden met Helden op Reis!!!

Vanuit Jasper, vertrokken we voor onze laatste lange etappe naar Edmonton. Daar startnummers ophalen voor de Blackfoot Ultratrail! Zoals eerder al geschreven, stond mijn eigen deelname nog op redelijk losse schroeven. Chantal daarentegen had zich al redelijk de blubber getraind, in de eerste helft van onze trip, voor haar 100km debuut! Na een hoop gedoe, kwamen we op de juiste locatie aan. De logica van Streets en Avenues is niet in elke stad hetzelfde zal ik maar zeggen…

Maar goed, bij de hardloopwinkel aangekomen, werden we hartelijk ontvangen! We waren inmiddels een aardige attractie geworden, binnen de organisatie van deze lokale ultratrail.  De hulpvaardige vrijwilligers en de race director hielpen ons met de laatste dingen en Chantal kreeg als vanzelfsprekend ’s ochtends om 4 uur een lift naar de start! Helemaal mooi geregeld dus.

Enfin, we vertrokken (inmiddels in de stromende regen) vanuit Edmonton naar het plaatsje Tofield, waar we in de buurt van de start op een camping konden staan. De ultratrail was in een natuurgebied en helaas konden we daar niet met de camper ‘overnight’ staan. In Tofield (het stelt echt niks voor) gingen we boodschappen doen. Een winkelende mevrouw sprak Chantal aan: ze was stom verbaasd dat er 2 toeristen in Tofield waren! Wat we hier kwamen doen en of we speciaal naar Tofield waren gekomen! Ja ja, we werden meer en meer een attractie.

En dat hield na de supermarkt nog niet op… Er was namelijk ook een natuur museum in Tofield! Dus wij naar binnen. We dachten eerst dat we op een besloten bijeenkomst binnenvielen, maar dat was niet zo. De mevrouw die overduidelijk de leiding had, kwam naar ons toe, stelde zich voor en vroeg onze namen. Ze legde uit dat ze vanavond de eerste plaatselijke bijeenkomst van de lokale ‘kunstenaars’ was. Het had heel veel moeite gekost om iedereen bij elkaar te krijgen en mevrouw was zichtbaar trots op het feit dat ze nu toch écht de eerste meeting hadden. Dus wij werden meteen de plaatselijke galerie van 3 bij 3 meter ingetrokken (die zat in ’t natuurmuseum) en mochten daar de kunstwerken van deze onontdekte talenten uit Tofield aanschouwen. Een verzameling schilderijen van allerhande wildlife (al dan niet in het juiste perspectief) en landschappen maakte diepe indruk op ons… Dit was dus Tofield…

Enfin, na dit hoogtepunt, terug naar de camping en onze mandjes in. De volgende ochtend was raceday! Het was niet meer gestopt met regenen en de wind trok nog ff flink aan, dus de voorbereiding qua kleding en tassen met voeding en droge kleren en schoenen, nam ook nog een halve avond in beslag.

De volgende ochtend: droog!!!  Chantal was om 4 uur al vertrokken voor haar race (4 rondes van 25 km) en ik zag om 8 uur de eerste ronde tijden voorbij komen. Dat zag er goed uit. Dan zal het parcours er wel redelijk bij liggen!

Om 9 uur was de start van mijn debuut op de 50 km (2 rondes van 25 km). Heerlijk low profile allemaal. De race director ging op een boomstam staan en schreeuwde de laatste instructies. Riep nog even welke dieren er allemaal rondliepen en wenste iedereen een fijne race! Met een met overtuiging geschreeuwde ‘PANG’ waren we vertrokken! Hoppa, het bos in. Een afwisseling van brede bospaden, mooie meertjes en grasland, lag het parcours er redelijk bij. De lokale helden noemde deze loop ook wel de 100 heuvelen loop. Oké… ik had een soort van vlak verwacht… maar niets was minder waar! Uiteindelijk had Chantal op haar 100 km, bijna 1300 hm. Dat is niet echt vlak.

Mijn eigen race ging uiteindelijk boven verwachting goed. Ik was tot aan de start niet zeker over de afstand die ik ging lopen. Had na de Vancouver marathon niet meer echt hardgelopen (wel veel hike km gemaakt) en had mijn enkel de week ervoor nog ff lekker verstuikt. 2 dagen voor de trail, voor ’t eerst een rondje over de camping in Jasper gerend, maar dat was het dan ook. Tussen de oren wist ik niet of het wel goed ging komen… Die enkel had al het hiken wel goed overleefd en was niet meer erg dik. Die 3 weken relatieve rust is natuurlijk een excellente super compensatie… maar lekker voelde het allemaal niet. Ik zou het dus wel zien.

Ik liep niet lekker het eerste uur. Dat is zowiezo niet mijn uur, maar soepel was het verre van. Ik was het onbevangen lopen nog kwijt door die enkel en sommige stukken waren dikke glij blubber waar ik met moeite overeind bleef. Ik vergat ook goed te eten, dus tussen km 17 en 23 zag ik ’t niet gebeuren dat ik de 2^e ronde in zou gaan. Ook wist ik dat als ik wél die 2^e ronde in zou gaan, ik ‘m hoe dan ook zou uitlopen!

Vanaf km 20 ging ik goed eten en met bakken vol energie kwam ik dan ook bij de start/ finish aan! Aldaar een droog shirt en regenjas aangetrokken (het begon flink te regenen) en als een blije kip vol vertrouwen de 2^e ronde ingegaan! En die ging een heel stuk beter en fijner en leuker! Het parcours werd er door de regen wel steeds slechter op maar mijn humeur maakte dat alles weer helemaal goed. Bij elke verzorgingspost maakte ik een praatje met de vrijwilligers en onderweg ook gezellig met jan en alleman lopen kletsen. Na 6 uur 30 kwam ik voldaan, blij en nog steeds energiek over de finish.

Heel blij met onze camper die in de berm geparkeerd stond: water heater aan en na 10 minuten stond Paula onder de warme douche!!! Niet lang daarna, was ook Chantal binnen. Onderweg had ik al gehoord dat ze met afstand als eerste vrouw zou finishen en had ook verwacht dat we zo’n beetje tegelijkertijd binnen zouden komen. Super voldaan, warm en schoon op naar de ‘smokies’ (broodjes bizon worst) Heerlijk!

Echt heel grappig was dat zo’n beetje iedereen die ik heb gesproken die dag, op de e.o.a. manier relaties met Nederland heeft! Een dame met wie ik een heel stuk heb gelopen, vertelde trots over haar ‘opa and oma’. Er schijnt een actief Nederlandse vereniging te zijn in de regio, waar ze zelfs sinterklaas vieren. Door onze gesprekken met iedereen, bleken 2 vrijwilligers via hun Nederlandse grootouders met elkaar verbonden (daar kwamen ze op dat moment achter, toen het over ‘ome Kees and tante Alie’ ging…)!

Aan ’t eind van de dag, vertokken we voor onze één na laatste etappe naar Red Deer. Daar zouden we een herstel dagje doen en daarna via Drumheller terug naar Calgary rijden. In Red Deer hebben we vooral geslapen, een vette Café Mocha bij de Starbuks gedronken en geconstateerd dat Canadese muggenbeten veel meer jeuken dan de Nederlandse.

De laatste 2 dagen stonden in het teken van afronden, terugrijden, alles schoonmaken, inpakken en camper weer inleveren.

Even wat feiten op een rijtje:

Gereden Kilometers: 4106

Liters verbruikte brandstof: 848

Aantal beren gezien: 3

Aantal Moose gezien: 2

Aantal Cougars gezien of gehoord: 0 (gelukkig)

Aantal red/ white tailed deer gezien: 1000 (daarna zijn we gestopt met tellen)

Aantal Caribou’s gezien: 0 (helaas!)

Aantal vriendelijke Canadezen ontmoet: veel!

Dank voor al jullie leuke reacties op deze blogs! Het was een waanzinnige maand ‘buiten spelen’ en ik kan het iedereen aanraden. Met de kennis van nu, zouden we een aantal dingen anders aangepakt hebben. Mocht je zelf plannen hebben om naar Canada te gaan en met een camper rond te reizen… wij zijn inmiddels experts dus vraag maar raak!

Groetjes! Paula en Chantal

Wilderniss First Aid, een Rock Sliding en een Grizzly beer!

It’s been a while… We hebben het druk gehad, vandaar dat t ff duurde voor er een update kwam. Maar… dan heb je ook wat! Want we hebben weer niet stil gezeten!

In totaal zijn we een week in Canmore geweest. Canmore ligt zo’n 100 km van Calgary af, 25 km van Banff en ligt midden in de Rocky Mountains. Chantal heeft de afgelopen week heel wat van de bergen gezien, want die had een intensief trainingsweekje.

Paula was met hele andere dingen bezig… 4 dagen lang een intensief programma rondom Wilderniss First Aid. Vrije vertaling: wat doen je in case of emergency als 112/ 911 bellen geen optie is (want je hebt geen bereik…) of je zit zover uit de bewoonde wereld (met ook nog eens slechte weersomstandigheden) dat je niet binnen 24 uur geholpen kunt worden door mensen die er écht verstand van hebben.

Misschien vraag je je af “waarom wil je dit leren?”, het antwoord is simpel: Komende zomer gaan de eerste ‘Helden op Reis’ plaatsvinden. Ik heb als organisator gewoon de verantwoordelijkheid voor mijn groep, ook als het aankomt op First Aid. En aangezien in Nederland de training door Canadezen wordt gegeven… besloot ik ‘m dan maar gewoon in Canda te doen.

Voordat dat hele circus begon, eerst maar eens opzoek naar de exacte locatie in Canmore. Dat was het Nordic Centre. Ook wel bekend als de locatie van de Olympische Biatholon (en vast nog meer) tijdens de spelen van 1988. Een gaaf centrum, met een reminder aan de spelen in de vorm van wapperende vlaggen langs het Biathlon parcours en de vuurschaal waar ooit het Olympisch Vuur in brandde! Verder talloze foto’s aan de muur van de Day Lodge. Gaaf dus. Verder mooi centrum (slechte koffie! Dat kunnen die Canadezen echt niet…) met heel veel gave trails erom heen.

Erg jammer dat ik tijdens mijn verken rondje op één van die trails meteen een misstap moest maken en mijn enkelbanden (alweer!!) verrekte. Blessure lijkt mee te vallen, maar met een 50k race in ’t vooruitzicht, had ik er wel ff flink de balen van.

Maar goed, de First Aid Course. Een klasje van 15: een Australiër, een Brit, een gozer uit Alaska, een Nederlandse en verder dus Canadezen. Allemaal outdoor lui. Rafting gidsen, hiking gidsen, paarden tour gidsen, paar luitjes van een Outdoor Education Centre en nog wat stoere lui.

Vanaf dag 1 was het een intensieve combi van theorie en praktijk. Veel situaties in scene en dan maar aan de slag met wat je geleerd hebt! Echt leuk om ook zoveel verschillende voorbeelden te horen van hoe het allemaal fout kan gaan en waar je mee te maken hebt in ‘backcountry’ situaties. Daar kunnen wij ons echt helemaal niks bij voorstellen!
Heel jammer hoor, als iemand op dag 3 van zijn 7 daagse hike zijn been breekt. Maar aangezien je in de wilderniss zit, moet je toch echt ff zelf aan de slag met een spalk van stokken en een thermarest matje ;). Die auto die je naar het ziekenhuis brengt voor een x-ray en gips die komt morgen wel, nadat je groepsgenoten je eerst 5 km met een geïmproviseerde brancard naar de dichtstbijzijnde weg hebben getild.

          Van touw, tent en matje, naar thermo pakking.

Bij grotere ongelukken (een groep stort met z’n allen uit een tree-house) is het helemaal spannend! Die casus kregen we op het Nordic centre op dag 3. Een deel van de groep was geschminkt en had een slachtoffer rol. De rest moest eerste hulp verlenen. Natuurlijk zaten er slachtoffers bij met nek en rugklachten, was er iemand zonder hartslag en hadden we een klassieke paniekzaaier! Met z’n allen hebben we heel vlot orde in de chaos kunnen scheppen, slachtoffers van de steile helling af kunnen tillen en 2 levens gered door tijdig hartmassage toe te passen! De enige paniek die er ontstond, was die onder de niets vermoedende voorbijgangers overigens. Hoe grappig is dat!

Een impro spalk voor een knie gewricht wat stuk is.

Ik hoop echt van harte, dat ik dit nooit mee ga maken in ‘real life’. Maar ben echt super blij dat ik deze scholing heb gehad en zoveel nieuwe dingen heb geleerd! Aan het eind van de 4e dag moest ik nog een theoretisch examen afleggen. Daar kwam ik toch nog even de taal barrière tegen… Lastig hoor, meerkeuze instink vragen in ’t Engels. Gelukkig alles gehaald, dus diploma aan de muur! Tussen alle First Aid door, heb ik nog een waanzinnige evening Bike Ride met Gina gemaakt. Bij de fietsenboer op het Nordic Centre een Rocky Mountain Element Fully gehuurd en BAM lekker de trails op! Het was ff wennen aan een andere fiets, maar ik genoot echt met volle teugen van het technische parcours. Dat kunnen die Candezen wel .

Remove all impaled foreign objects…

Na alle First aid avonturen (die overigens nog 2 dagen lang door mijn hoofd spookten…) was het tijd om weer verder te trekken. Nog even de laatste keer afspreken met vriend Martin, een borrel drinken met de hardloopmaatjes van Chantal en hop hop, op naar de Icefields Parkway!
De ochtend van vertrek uit Canmore was het stralend weer. Mooi om nog ff een topje mee te pakken. We reden naar de parkeerplaats van de 2500 meter hoge Ha Ling berg, kregen een lift naar de voet van de berg (gravel road, vindt de camper niet zo leuk. De camperverhuurder al helemaal niet!) en weg waren we.

Chantal had al 4 bergdagen in de pocket, dus die liep als een volleerde Rocky Mountain Goat naar boven. Bij mij ging het iets minder soepeltjes, maar ik kwam er ook wel! Boven op de top een waanzinnig uitzicht over de Bow Valley! Zo gaaf.

Terug naar beneden ging ook goed. Tot dat…. We een gezin tegenkwamen die iets zei over een ‘Rock Sliding on the road’. Oké… Rock Sliding… Dat kan natuurlijk ook. Beetje jammer dat de weg naar onze camper, 6 km verder, dus nu afgesloten was. Zeg maar geparkeerd op het laatste stukje asfalt (op een parkeerplaats). Visioenen van een berg stenen met daar de antenne van onze camper uitstekend, kwamen bij ons naar boven. Oh lord… het zal toch niet!

In een tijdsbestek van zeg 3,5 uur, zonder enige weersverandering, had er dus een soort van Lawine plaatsgevonden! Dat is echt zó raar! Maar die Canadezen vinden het allemaal prima, blijven er rustig onder en helpen 2 gestrande Nederlandse meiden wel ff weer terug naar de Camper hoor. Geen probleem!

Een echtpaar met een super bijdehante 5 jarige dochter, nam ons mee via de ‘loop the other way’. We hadden echt geen idee hoe en wat. Een blik op de kaart leerde dat we van de kaart af zouden rijden. Maar goed, deze mensen moesten ook terug naar Canmore, dus ’t zal wel!

De auto werd heringericht zodat wij erbij konden en hoppa! Los waren we. Voor de komende 4 uur… Want zo lang duurde deze ‘loop the other way’ dus! Het was wel een fantastische trip! Alleen maar een gravel road, waar amper iemand komt (onze chauffeur stopte bij elke spaarzame tegenligger om te vertellen dat de weg was afgesloten) en werkelijk geweldige natuur! Hier ervoer ik voor ’t eerst die oneindige uitgestrektheid van Canada. Er was gewoon helemaal niks! En 2 uur later nog niet! Ja, er was veel wildlife! Een Moose, grote Rocky Mountain Sheep, een wolf!!!! En talloze hertjes (die tellen trouwens inmiddels niet meer mee op onze score list…)

Toen we dichter in de buurt van Canmore kwamen, begonnen we ‘m wel ff te knijpen… het zal toch niet hè, dat die camper nu onder die Rock Sliding is verdwenen… Maar gelukkig zagen we onze trouwe zuiplap (meneer rijdt 1 op 4,5…) in de verte al staan! Joe hoe, dat was een hele opluchting!

Met de hartelijke dank aan dit gezin (we hebben nog met z’n drieën op de achterbank “Hit the road Jack!” zitten zingen) konden wij onze tour weer vervolgen. Op naar Banff en Lake Louise!

Het was een heel stuk later dan gepland, maar dat was helemaal niet erg deze keer! Nadat we een snel rondje Banff hadden gedaan, zijn we de oude highway 1 op gedoken om naar Lake Louise te rijden. De echte snelle Trans Canadian Highway loopt parallel, maar wij hadden nog wel zin in wat wildlife. En we werden op onze wenken bediend…

Het nationale teken voor ‘hier loopt een beer!’, is stilstaande auto’s midden op de weg, met knipperlichten aan. Als we die zien, geven we gas en rijden als een speer daar naartoe! En ja hoor, bingo! Een huge Grizzly Bear liep op 50 meter van de weg rustig naar eten te zoeken. Trok zich niks aan van al die op zachtjes meerijdende auto’s, waar hier en daar een enorme telelens uitstak!

Toen er ook nog een trein langs reed, vond meneer Grizzly het welletjes, stak de weg over en ging in de andere berm rustig verder met eten zoeken!!! Echt waanzinnig om dit zo te zien! Chantal en ik zaten helemaal te trippen in de camper .

Na dit mooie verschijnsel, reden we door naar Lake Louise. Een groot en mooi gletsjer meer op ruim 1700 meter hoogte. Het was dat we onze schaatsen niet bij ons hadden, anders hadden we daar nog wel een mooi rondje kunnen maken! Een perfecte locatie voor een alternatieve elfsteden tocht. We hebben nog een stuk langs het meer gewandeld en zijn toen verder de Icefields Parkway op gereden.
Volgens kenners, één van de mooiste wegen van de wereld op te rijden. Nou, niks van gelogen! Jammer dat alle campings langs de weg nog dicht waren, dus de nacht uiteindelijk op een parkeerplaats doorgebracht (naast een camper met 4 Brabanders! Ze zitten ook overal ;)).
Volgende ochtend weer door, naar de gletsjers. Al vroeg kwamen we aan bij het Icefields Centre, alwaar we een mega toeristische trip met een waanzinnig expeditievoertuig over de gletsjer hebben gemaakt. Het was echt bijzonder om dat eens van zo dichtbij te zien!

En nu zitten we in Jasper. Een km of 300 ten noordwesten van Calgary. We blijven hier nog een dag staan om leuke dingen te doen en dan rijden we nog een km of 500 naar Edmonton. Daar in de buurt loopt Chantal zaterdag haar eerste 100 km loop. En als ik zin heb en mijn enkel goed voelt, start ik nog op de 50 km. Het zou ook zo maar kunnen dat dat ‘m niet gaat worden.

Weet zeker, dat een nieuw avontuur zich weer vanzelf aandient!

Van on-road, to off-road trip!

Where to start?! Na onze avonturen in Vancouver, werd het tijd om de civilized World weer te verlaten. Op naar Vancouver Island!

Daar aangekomen, na een overtocht van 1,5 uur met de ferry, moesten we letterlijk naar het einde van de wereld rijden. Het plan was om de West Coast trail te lopen en die begint in Port Renfrew. In Port Renfrew houdt de weg op. Ja, het einde van de wereld dus. Port Refrew telt 220 inwoner, waarvan 8 kinderen.

Bij de office van Parks Canada, hielp Caroline, de plaatselijke gids, ons met een realistische planning voor onze hike over de West Coast trail. Het ding is 75 km lang en onderweg zijn er ongeveer 7 locaties waar je kunt kamperen. Op die plekken staan bear-proof boxen waar je je eten, afval en tandpasta moet opbergen en er staat vaak een ‘toilet’ (niets meer dan een gat in de grond met een houten hokje eromheen…) Op andere plekken kamperen is gewoonweg niet safe en ook niet mogelijk. Onderweg moet je rekening houden met hoog water. Sommige delen van de trail zijn over het strand en zijn alleen met laag water begaanbaar.
Een nauwkeurig klusje dus, die planning. Al snel hadden we een mooie en realistische planning.

Maar… toen gooide logistic problems nog even roet in het eten… Om aan het eind van de trail terug te komen in Port Refrew, moet je met de bus of de boot. Het is hier low season, dus bussen rijden om de dag. En uiteraard precies niet op de dag dat wij terug moeten… De boot optie viel ook al snel af, want daarvoor moet je met minimaal 4 zijn. En ook al maken we avonturen voor 4 mee… we are with 2 only…
Hmm, wat nu. Andere planning maken?!?! We kunnen het ons ook niet echt veroorloven om er nog een dag langer over te doen, omdat we op de 15e ook weer in Canmore moeten zijn. Stress!!!

Caroline kwam met de oplossing: er is een andere trail. De Juan de Fuca Trail. Die grenst aan de West Coast Trail, is iets minder ‘remote’, iets minder lang, net zo mooi en een stuk goedkoper! En omdat ie minder remote is, hebben we opeens geen vervoersprobleem meer.
Na wikken en wegen, leek dat inderdaad de beste optie te zijn. We zouden een lift moeten kunnen regelen naar de trailhead en vandaar uit kunnen hiken terug naar de camper. Hoe handig is dat! Aangezien Caroline toch niks te doen had (er waren nauwelijks toeristen op het eiland) kregen we de safety instructions for free.

Een nauwkeurig college over beren, cougars (soort poema’s) en wolven volgde. En vooral wat te doen als je er één tegen zou komen. Want die optie was vrij realistisch. We gingen namelijk een trail lopen, aan het eind van de wereld, daar waar deze beesten wonen. En er staan hier geen hekken omheen…

Het is niet zo dat je direct door elke beer of elke cougar aangevallen wordt, maar je moet wel ff op de juiste manier anticiperen. Dus: bij een beer maak je je groot, blijf je aardig praten tegen de beer en loop je rustig naar achteren zodat de beer de kans heeft om weg te lopen. Draai je niet om en ga niet rennen. Oké, so far so good. Maar, bij een wolf of een Cougar, ga je herrie maken, gooi je met stenen, stokken o.i.d. blijf je het beest aankijken en schreeuw je je longen uit je lijf om die gasten weg te jagen! Ook hier, draai je nooit om (tot zover de gelijkenis).

Oke…. Slik… Vervolgens: ‘the change you will meet a cougar is not so big. And if you meet one, it is usualy to late. It will attack you from the back. Ooh, and the cougars living on Vancouver Island are the most aggresive ones in Canada. You don’t have to be afraid of the bears here on the island, only black bears live here. No grizzlys’…

Oke… slik… Chantal en ik keken elkaar nog een keer betekenisvol aan en bedachten ons dat al honderden mensen ons voor waren gegaan op de trail. Als we maar genoeg herrie maken onderweg, hebben de dieren de kans om op tijd hun eigen weg te gaan en hoeft er niks te gebeuren. Beren zijn opzoek naar ons voedsel en niet naar ons. Dus zolang we ons eten veilig in de bear boxes opbergen en ver genoeg van de boxes kamperen, is er niks aan de hand. Toch…?!

Dus, de volgende ochtend gingen we licht bepakt op weg! We hadden het minimale bij ons want de trail was geen ‘lazy Sunday afternoon walk in the forrest’. Het was serieus rain forest, met 1 single track slingerend door het bos en soms over de beach. Hier en daar zakte je tot je enkels in de modder, waren er trapjes om omhoog te komen, hing er een touw om safe van de rotsen af te komen en waren er meer dan genoeg boomwortels om je aan vast te houden en jezelf omhoog te hijsen.

Het was onwijs mooi! Een soort botanische tuin. Maar dan 3 dagen lang en zonder muren of hekken. Tientallen kreekjes moesten we oversteken. Soms met een suspension bridge, soms gewoon door het water en soms balancerend over een boomstam. Af en toe hoorden we wat dieren geluiden, zagen mooie vogels en bomen hoger dan je voorstellingsvermogen! Het water uit de kreekjes zuiverden we met onze waterfilter en zo hadden we continue drinkwater.

De eerste dag moesten we 21 km afleggen om op een campsite te komen. De eerste 4 km waren goed te doen. Ondanks dat, deden we toch nog 20 min over één km. En dit was dan nog the easy part…
Het pad werd slechter en slechter, de klimmen steiler en steiler en de opstapjes hoger en hoger. En het werd later en later. En hoe later het werd, hoe actiever de dieren worden…

Waar we het vandaan hebben gehaald, we weten het niet. Maar het werd een walk down memory lane. Alle liedjes van kinder-tv-series passeerden de revue. Beginnend bij Kinderen voor Kinderen (Op een onbewoond eiland, daar zou ik willen zijn!) afdalend naar de Freggles (maak plezier en lol, stop een freggel in je hol! (sorry Desirée)) en eindigend bij de Smurfen (Ergens hier ver vandaan waar paddenstoelen huisjes staan, daar woont een volkje vrij en blij!!!).

Deze prachtige vocale uitingen hielden de gevaarlijke dieren op een veilige afstand. Rond 19.30 uur kwamen we uitgeput aan op de campground. Er stonden meer mensen op deze campground en er was nog een mooi idyllisch plekje voor ons over. Chantal wilde de hele dag al kampvuur maken en dit was de perfecte locatie!

Snel tentje opzetten, water koken, eten maken en vuurtje aan. Zo, dit was genieten! We waren moe en het was al snel donker omdat we zo laat waren, dus we doken na het opruimen van het eten, afval en tandpasta in de bear-box, al snel in onze slaapzakjes.
Na een uur moest ik al plassen. Hmm, zal ik eruit of niet. Ik drufde eigenlijk niet… hoorde van alles buiten en had geen zin in een nachtelijke ontmoeting met een of ander beest. Dus ik fluisteren: “Chantal, moet jij ook plassen???” Zucht… Oké… Chantal offerde zichzelf op om samen met mij te gaan plassen. Maar dan wel direct naast de tent. Ik zal jullie de details besparen, maar we lagen midden in de nacht echt dubbel van het lachen omdat ik het kennelijk voor elkaar kreeg op up-hill te plassen :D. Door die lach uitbarsting waren alle dieren wel gewaarschuwd om uit onze buurt te blijven trouwens.

Na een onrustige nacht (ik ging toch liggen waken en Chantal hield de oceaan nauwlettend in de gaten) vertrokken we op tijd voor etappe 2. Op een mooi uitzicht punt hielden we even stil, zeiden voor de grap tegen elkaar “oke walvissen en orca’s, kom maar door!” en zagen toen plots onze eerste echte zeearend! Wow, wat een waanzinnig groot beest. Hij zat daar rustig boven op een rots in zee, de boel rustig in de gaten te houden. Prachtig! En net toen ik bedacht dat het leuk zou zijn dat ie zou wegvliegen zodat ik er een filmpje van kon maken, gebeurde dat ook ;).

We liepen daarna weer verder, op naar de eerste beach crossing om daar even te relaxen in de zon en te lunchen. Daar zagen we weer 2 zee arenden. Live television! Het was ook heerlijk om even in de zon te liggen en na zo’n beroerde nacht even de ogen te sluiten.
In de middag kwamen we aan op onze volgende campground. Er stond één andere tent en na wat overleg zijn we daar naast gaan staan. De andere plekken waren naar onze smaak te dicht bij de bear box, niet vlak of te dicht bij de toiletten.

Toen we goed en wel in bed lagen, hoorde we een raar geluid… We keken elkaar aan en riepen bijna in koor: zeeleeuwen!!! Hup, wij die tent weer uit, schoenen aan en richting zee om de zeeleeuwen te spotten. Het was al redelijk donker dus we zagen ze niet meer helaas.
De volgende ochtend (we hadden inmiddels vrienden gemaakt met onze buurman Nils) besloten we met z’n drieën verder te lopen. Nils had bear spray (soort pepperspray) en we hadden onderweg gehoord dat er in de volgende 10 km een mamma beer met haar jong rond hing. Daar moesten we nog langs, dus het leek ons handiger/ veiliger om met z’n drieen te lopen.

We hebben een heel stuk over de ‘beach’ gelopen. Nou moet je je bij beach eigenlijk gewoon rotsen voorstellen. Er komt hier geen zand aan te pas! Maar die rotsen geven mooie kleine kreekjes bij laag water en honderden mosselbanken! Vlak voor we de rotsen opliepen, zagen we de zeeleeuwen die we de avond ervoor gehoord hadden. Ze lagen heerlijk te relaxen op een paar rotsen in de zee. Gaaf!!!

De route over de rotsen was best tricky hier en daar. Klimmend en klauterend met de grote rugzak op, baanden we ons een weg naar het volgende punt waar we weer aan land konden. Inmiddels was het 12 uur geweest en ik had weer eens honger. We hadden nog een warme maaltijd voor lunch en op een mooie plek hielden we halt om water te komen om te kunnen lunchen. Dit eenmaal achter onze kiezen, begon Chantal ineens wild op en neer te springen. “A Bear, a Bear!!! I see a Bear!!!!!!”
En ja hoor, op een veilige afstand aan de andere kant van de baai, zagen we een zwarte beer lopen. Het leek op een jong dat lekker aan ’t spelen was langs de waterkant. Misschien was ie wel mosselen aan ’t eten! Wow, het was zo gaaf om dat beest te zien (en dan vooral op such a safe distance…) We hebben lang staan kijken en beseften ons toen ook, dat we zelf nog voorbij dat punt moesten. Ergens gingen we elkaars pad dus nog kruisen…

Dat ging allemaal goed hoor. We waren iets meer op onze hoede voor alle geluiden en bleven dicht bij elkaar. Een aantal uur later kwamen we al bij het eindpunt van de trail. We hadden 3 dagen gelopen en niet echt heel veel gegeten (zeker niet met het oog op de marathon 3 dagen ervoor) dus we hadden behoorlijk trek! Ook Nils lustte wel wat en we hadden voor ons vertrek al een grappig tentje gezien met een prima menu kaart.
Dus na een warme douche in de camper, vertrokken we richting de burgers. Nils verbaasde zich over de hoeveelheid voedsel die we naar binnen werkten! We dronken een heerlijk biertje, een cola en sloten af met een brutaal stuk taart waar een halve familie van kon eten!

Met onze volle buiken lagen we om 9 uur al op één oor, om te dromen over die vet stoere dagen die achter ons lagen.

Roadtrip Canada: Chantal en Paula

Omdat we nogal veel meemaken, schrijf ik een paar blogs op deze site! Uiteindelijk zijn ook Chantal en Paula een soort van Girlz on a Mission 😉

Mei 2013, week 1: Waar te beginnen…

Het is net een roadmovie waar we in zijn beland! We zijn pas 6 dagen onderweg en we hebben al zoveel meegemaakt!

Te beginnen bij gisteren: de marathon van Vancouver. Mijn marathon debuut en voor Chantal haar zoveelste. Het begon al goed: om 5 uur opgestaan en om 6 uur wachten op een bus die nooit kwam. Binnen notime hadden we gelukkig een lift downtown (aardige lui, die Canadezen!) om daar vervolgens heel relaxed de laatste voorbereidingen te kunnen treffen. Het was om 8 uur al 20 graden en het  beloofde dus een warme editie te worden. Ondanks dat, hebben we beide van begin tot eind regelmatig kippenvel gehad. Wat een publiek! Onwijs gewoon. Zelf heb ik genoten en me vooral verbaasd over al die waanzinnig aardige en enthousiaste mensen langs het parcous. Jankend kwamen we over de finish, zoveel indruk had alles op ons gemaakt. Het is bijzonder om in zo’n metropool een marathon te lopen. Voor mij had de weg er heen nogal wat voeten in de aarde en dat voelde ik ook wel 😉 . En die Canadezen… wat een onwijs aardige lui!

Voorafgaand aan de marathon, hebben we een aantal zeer hectische dagen gehad.

Het begon al bij de vlucht. Sprintend over de luchthaven van Chicago, hebben we op ’t nippertje onze aansluitende vlucht naar Calgary gehaald. Onze bagage helaas niet, maar die kwam United Airways dezelfde avond al afleveren in ons hotel. Heel hulpvaardig en snel allemaal. Kunnen we in NL nog wat van leren. Aardige lui ook, die Canadezen.

De volgende ochtend naar de camperverhuur, om onze 7,5 meter lange huis op wielen op te halen! Daar bleek e.e.a. niet te kloppen met de boeking. Ondanks het tijdverschil, toch ff naar NL gebeld met de club waar we geboekt hadden. En daar begon de hectiek! Je zou toch denken dat het allemaal eenvoudig is, ff naar ’t buitenland bellen. Maar nee hoor, niets was minder waar. De camper meneer bedacht dat ik eerst een 9 voor een buitenlijn moest bellen en daarna 1131 ipv 0031. Oke, hij zal ’t wel weten. Maar in plaats van een international call, kreeg ik 911 aan de lijn! Huh?!?! Ik uitleggen: mistake, sorry, bla bla en opgehangen. Maar zo makkelijk kom je daar niet mee af, dus kleine 10 min later: politie voor de deur. “Are you guys alright? Someone called 911, we’re just checking if you’re oke!” Oke… de toon voor ons avontuur was gezet!

Door al het gedoe, uren later dan de bedoeling eindelijk op pad. Eerst flink inkopen doen en bijna verdwalen in de shopping mall, daarna de stad proberen uit te komen en km’s maken! Na paar uur rijden (waarbij het ondertussen 20 uur was) aangekomen in grappig plaatsje met kleine campground. Camper installeren en hup hup, ff de hardloop kleren aan en rondje rennen. Nou, wat je dan meemaakt, is onbeschrijflijk! Blijkt er stroom opwaards een enorme waterval te zijn, lopen we al heel snel langs paar hertjes en even later schrikken we ons de pleuris van een grote Moose die op amper 4 meter van ons staat te kijken wat we aan ’t doen zijn! Heel relaxed lopen was het niet, in de schemer met al die dieren.

De volgende dag reden we om 7 uur alweer weg. We hadden een etappe van 800 km voor de boeg en onderweg wilden we ergens stoppen om weer te rennen en daarna weer door te rijden. Het weer was iets minder maar behendig stuurden we de camper door de bergen heen. Het landschap was enorm gaaf en ontzettend afwisselend. Van rotsachtig naar dicht bos, naar alpine en terug naar Alpen weiland. Het was fantastisch mooi! En omdat we zo vroeg waren vertrokken, zagen we al snel allemaal dieren langs de kant van de weg.

Maar het was niet alleen maar mooi en leuk, want die bergwegen zijn best tricky… om een gegeven moment reed er politie van achter ons op en niet veel later nog één. Al snel snapte we waarom en eigenlijk hadden we dat helemaal niet willen zien. Er was een vrachtwagen die de bocht niet had kunnen houden en dat enorme ding was dus gecrashed. Er was echt helemaal NIETS meer van dat ding over! Het duurde ook even voor we doorhadden dat dat een vrachtwagen geweest was. Echt heftig!

We waren en flink van onder de indruk en dat maakt je dan ook weer bewust van de gevaren in de bergen.

Niet lang erna hebben we in een schattig western achtig dorpje de camper geparkeerd en zijn een stuk gaan rennen. Dat was weer heerlijk! Sneeuw in sommige bermen, maar warm zat om in korte broek en t shirtje te lopen. En zo mooi allemaal! Je loopt gewoon een willekeurig gravel pad op en het is al mooi.

Bij terugkomst lekker douchen in je eigen camper, wat eten en nog ff in het zonnetje zitten. En dan weer op pad! Die bergen vielen best tegen qua reistijd. Dus we reden tot de schemer door om de volgende dag op tijd in Vancouver te kunnen aankomen.

Op een parkeerplaats de camper neergezet, koken en naar bed. Vlak voor we gingen slapen, zag ik helaas nog een bord met ‘no camping’. Ai…. Nou ja, negeren en morgen vroeg weg.

We lagen net op een oor, toen er aan de camper werd gerammeld! Met een hartslag van 280 zaten we rechtop in bed. What the fuck!!! Chantal broodmes in de aanslag en kijken naar wat er loos was. Niks, niemand. Nou goed, dan niet. Dus hup, weer slapen. 10 min later: weer gerammel aan de camper! Weer kijken, weer niks. Nee, duh, het bleek de wind die een raampje optilde! Des al niet te min wel ff flink geschrokken. Nog wel redelijk kunnen slapen en de volgende ochtend weer heel vroeg op pad.

Laatste etappe naar Vancouver! Onderweg moest er getankt worden en moesten we nog een kaart halen. Laatste grote plaats voor Vancouver was het plaatsje Hope. Nou, toepasselijke naam! Dus hup, wij eraf. Op het bord stond echter, exit only. We waren ff beduusd daarvan en raakte ff uit de concentratie van de snelheidsbordjes……. ‘Hé, politie achter ons! Met loeiende sirene: whieeeeeeeeooooeeeeeeiiiiiii…. Ze blijven wel erg lang achter ons rijden… ooooh fuck! We reden te hard!!!’ Ja hoor, we werden aan de kant gezet. Voor zover we nog niet het gevoel hadden dat we in een road movie beland waren, was die toch echt de druppel om dat wel te geloven! Ik zag in mijn achteruitkijk spiegel een mevrouw agent uitstappen, die plechtig haar pet opzette. Met ferme pas liep ze op ons af. We waren ons inmiddels helemaal bewust van onze snelheidsovertreding en die was niet mis! Dus ik uileggen dat we in de war waren geraakt door een indicatie op het exit bord en dat we daardoor de snelheids limiet hadden gemist. Papieren inleveren en de mevrouw in kwestie ging weer terug naar haar wagen om de boel te administreren. Ondertussen maakte chantal via de achteruitkijkspiegel foto’s van de politieauto met zwaailichten die achter ons stond! Want het moest wel allemaal vastgelegd worden ;). Een local in een pickup truck reed voorbij en riep sarcastisch naar ons: ‘Welcome to Hope!’ We moesten daar wel erg om lachen, maar hadden ondertussen ook uitgerekend dat we ruim 30 km te hard in de bebouwde kom hadden gereden. Dat zal niet mis zijn…

Mevrouw agent zette weer plechtig haar pet op en liep weer naar ons toe. Het was inderdaad niet mis: $197,= Maar, wat had ze nou gedaan: ze had de boete op mijn naam gezet en niet op naam van de camperverhuurder (wat eigenlijk moet). Ze zei: ‘I have to do my job en give you this violation ticket. But, it is adressed to you in Holland and we will never come after you if you don’t pay. So, do what ever you need to do, I did my job!’ Dussssss… de ambtenaar in functie heeft ons echt vet gematst!!! We kregen een waarschuwing voor alle snelheids metingen die nog opgesteld waren tussen Hope en Vancouver en mochten toen weer verder rijden!!! Aardige lui, die Canadezen…

Nou en toen kwamen we op Vancouver aanrijden! En dat was wel echt indrukwekkend. Een enorme metropool  met grote lange hoge bruggen (net als in de roadmovie). Behendig, maar met de nodige stress in onze lijven, manoeuvreerden we de camper door downtown Vancouver! De startnummers ophalen voor de marathon en daarna een parkeerplaats zoeken om te overnachten. Als snel hadden we de nummers en vroegen advies over waar we konden parkeren. Ai… toen hadden we ff een tegenvaller. Dat mag namelijk niet in Vancouver. En als de politie je betrapt, arresteren ze je. Nou, we hadden wel ff genoeg politie gehad, dus dat risico gingen we maar niet nemen. De mevrouw die ons hielp was echt zo vriendelijk, dat ze wel wilde proberen dat we bij haar buren konden parkeren en dan konden we bij haar slapen! Dat was een mooi laatste redmiddel, we wisselden tel nrs uit en we gingen opzoek naar een RV park (soort camping, speciaal ingericht voor campers). Die vonden we al snel (maar was vrij duur, daarom gaat onze voorkeur uit naar een parkeerplaats!) en besloten daar maar heen te gaan. We kregen weer een hele route beschrijving mee en een transport plan voor de ochtend erna om met public transport bij de start van de marathon te komen. Wederom super hulpvaardig allemaal!

Het RV park is helemaal prima, en we genoten van onze eerste warme douche in 4 dagen! Want dat was ik nog vergeten te vertellen: alles werkt in de camper, alleen is de warmwater voorziening stuk… Die word morgen eindelijk gemaakt en dan vervolgen we onze roadtrip weer!

We gaan eerst naar Vancouver Island. Daar gaan we de westcoast trail lopen. Het is super goed weer hier momenteel, dus we hebben echt mazzel! De komende dagen blijft het ook zo.

Had ik ook al gezegd dat die Canadezen zo aardig zijn? Nou, het is echt zo! Wat een vriendelijk en hulpvaardig volk. We zijn elke keer weer onder de indruk.

O, en had ik al verteld dat het we best naar ons zin hebben?

Tot de volgende keer! Vanuit een mooi Vancouver, liefs van Chantal en Paula

En weer door!

Nadat Martine en Paula de AR Slovenië hebben volbracht, is Martine verder gegaan met haar voorbereidingen op het WK Adventure Racen en Paula met het voorbereiden van de Buitensportweek in Zwitserland.

Martine haar verhalen kun je volgen op http://www.runtodream.com en Paula zal op deze site verdere updates van sportieve uitspattingen plaatsen 🙂

De Mission blijft hetzelfde: Girlz in Sports!

Ciao
Paula

AR Slovenie; werd niet echt wat we hadden gehoopt

Het verhaal van Martine;

Slovenië is een ontzettend mooi outdoor land en mede daardoor zet de organisatie van AR Slovenie al 10 jaar een mooie race neer. Een mooie en voor adventure race principes een goedkope race. De organisatie doet er alles aan om de racers alles te bieden, zowel qua race als qua faciliteiten. Een camping als basecamp, eten, shirt en buff en iedere vrijwilliger die klaar staat voor de racer.
Vrijdag ochtend om 6 uur stapten we in de bus voor een trip naar Piran.
Een prachtig plaatsje aan de kust. Daar Was de start om half 11 en die begon met een oriëntatie loop door het oude vissersdorpje Piran. Een wirwar van nauwe steegjes waar er 8 punten te vinden waren. We hadden ons opgesplitst in 2 en samen met Paula rende ik de steegjes door.
Nico en Guido pakten de andere 4 punten. Het laatste punt konden we niet vinden, of anders, we vonden hem uiteindelijk maar het had aardig wat tijd gekost. Als laatste team vertrokken we voor 2 km zwemmen. Zeker al een half uur later dan de andere teams.
2 km zwemmen is lang en zeker met stroming en golven tegen. De punten waren onder water te vinden. Via de kaart moest je oriënteren op wat je aan de kust zag.
Guido oriënteerden ons langs de punten en dook ze op. Alhoewel het leek of we niet vooruitkwamen. Ik gaf 3 keer over tijdens het zwemmen van de happen zout water in mijn maag. Het luchtte wel steeds op.
Een optie was nog langs de kant lopen en het water in als je ongeveer bij de cp was. Maar bij de briefing was gezegd dat je de cps zou kwijt raken als je niet zou zwemmen. Dus zwommen wij door, later hoorde we dat veel teams hadden gelopen langs de kust.
Via een 2 a 3 km loop tussen de nudisten door kwamen we aan bij de kajaks.
We hadden al besloten om een verre cp te laten liggen om wat tijd in te lopen. Terug kajakken dus, een fikse stroming zorgde ervoor dat de kajak erg naar rechts werd getrokken. Al snel maakte we een wissel, de combi man/vrouw in de kajak had wat meer spiermassa dan Paula en ik en dat ging beter.
Het was serieus bloedheet, je voelde je haast verbranden. Met 35 graden was de overgang voor ons enorm.
Met mooie uitzichten op Piran kwamen we uiteindelijk aan bij een loopsessie. Omkleden, nog een keer insmeren en weg waren we. Langs de toeristen terrassen op weg naar het skate punt.
Daar lag de volgende uitdaging, skaten. We moesten gelijk een tunnel in, die redelijk naar beneden ging. Ik hoorde ineens Paula naast me roepen ‘ik kan niet meer stoppen!!’, redelijk in paniek. Guido en ik riepen nog na hoe ze moest remmen met de benen maar ze verdween uit zicht. Ik kreeg er de slappe lach van, het was zo komisch gezicht.
Buiten de tunnel was ze nog heel en gingen de skates uit en schoenen aan. Nico deed hetzelfde, die vond het ook niets met al die heuvels.
Guido en ik bleven op de skates heuvel op en af gaan met hier en daar echt slecht wegdek. Na een km of 7 was de wissel en konden we op de fiets. Guido voelde zich al niet heel goed, die begon te overgeven.
Ws een combinatie van veel energie gebruikt met oa het zwemmen. Hij heeft aardig wat meer gezwommen om de cp’s te vinden en op te duiken. En misschien toch een lichte zonnesteek. Met het fietsen zijn we even gestopt, hij kon niets binnen houden.
ORS laten drinken en langzaam ging het beter. Hij trok bij en toen we aan de trekking moesten beginnen was hij weer ok.
Helaas waren we door alles wel een uur te laat bij de wisselplaats. Pats, al onze punten werden gehalveerd. Nou ja, niets aan te doen, we gaan lopen.
Dat was qua temperatuur in ieder geval aangenaam, door een nationaal park (lees donker bos) waar we een bord zagen van de aanwezige wolven.
Daar werd duidelijk dat Paula geen ervaringen heeft met trekkingen. De jongens en ik lopen altijd een stevig tempo en dat lukte nu niet. Geen probleem. Dan passen we het tempo aan. Soms lastig om dicht bij elkaar te blijven lopen omdat er een flink verschil was en je allemaal snel in je eigen ritme gaat lopen mn bij klimmen en dalen.
Uiteindelijk ben ik achteraan gaan lopen zodat we in het donker Paula niet zouden kwijt raken. Dat ik dan degene zou zijn die als eerste opgegeten zou worden door een wolf die me vanachter zou kunnen bespringen was bijzaak.
Het oriënteren was ook lastig in het bos. Rond de klok van 4 uur hebben we uiteindelijk besloten om te checken waar we nu precies waren. Via de gps tracker zag men waar we zaten en gelukkig zaten we waar we ongeveer dachten te zijn.
Na 9 uur lopen kwamen we 5 uur te laat bij het wisselpunt aan. Over en uit.
Gelukkig bracht men ons naar een ander wisselpunt een stuk verder in de wedstrijd.
Dan konden we in ieder geval nog een stuk fietsen. Daar moesten we wel tot 18 uur in de avond wachten want pas vanaf die tijd mocht je die post verlaten.
Beetje chillen/slapen, eten en wat kletsen. Wel heel vreemd. Uit de race en wachten tot je verder mag alleen ben je er wel uit.
Nou ja, we konden nog een behoorlijke route fietsen en dat is een mooie training. Aardig wat klimmen erin, stukken vlak en zo reden we de nacht in. We waren weer getuige van een tweede keer een prachtige zonsondergang.
Daar kreeg ik voor het eerst samen met Nico een ontzettende slaapdip. Even 15 minuten liggen, klappertandend wakker worden en weer verder. 10 minuten erna kreeg ik een serieuze hongerklop zeg. Alsof ik plots stil stond, het zweet brak me uit en snel heb ik van alles naar binnen gewerkt. Niet heel gek want ik had echt veels te weinig gegeten. Je loopt altijd achter met een AR, dat hoort erbij. Maar mijn maag was de dag ervoor wat van slag geraakt van ws gegiste sportdrank die al uren in de zon hadden staan koken.
Dat zorgde ervoor dat ik al misselijk werd als ik aan eten dacht. Ik at wel steeds wat. Maar uiteindelijk heb ik van de 8 zakken eten nog geen 3 zakken op. Dat is serieus echt te weinig.
Het blijft ook wel bijzonder dat je lichaam toch kan werken met zo weinig intake.
Na 10 uur op de mtb hadden Paula en Nico ons naar de camping genavigeerd.
Uiteindelijk 34 uur geraced in totaal en dnf in de uitslagen lijst.
Zonde dat we heel veel leuke dingen hebben gemist maar goed, het is niet anders.
Je leert steeds weer wat bij, en ook bij deze race hebben we dat gedaan.
Ik heb nieuwe dingen uitgeprobeerd qua materiaal en eten voor het WK. Sommige dingen werkten en sommige dingen niet.
Ook heb ik gezien dat het geen vanzelfsprekendheid is dat een bij elkaar gevoegd team zomaar functioneert. Dat betekent dat je onderweg doelen moet bijstellen en keuzes moet maken.
Ook met oriënteren hebben we weer bijgeleerd.
Fysiek en mentaal goed getraind. Het 2 nachten doorgaan telde deze keer niet echt omdat we een lange rustsessie hebben gehad van 9 uur. Maar dit keer was de warmte op de eerste dag toch ook een fikse energie verslinder.
Ik zal toch echt nog een keer terug moeten naar Slovenië. Dit is de tweede keer een DNF.
3 keer is scheepsrecht zullen we maar denken.
Het verhaal van Paula lees je hier.

Mission completed

Alweer thuis, waar het zo’n 15 graden koeler is dan in Slovenië! Met nieuwe ervaringen, hoogte en diepte punten en veel vuile was…

Het verhaal van Paula:

De start op het plein van Piran was echt leuk. Prian is een oud vissers plaatsje en ademt en alle kanten vankantie en ontspanning. Nadat wij alle material en op de juiste plekken in Piran hadden afgeleverd was er nog tijd genoeg over om een heerlijke dubbele espresso te drinken op het teras en te kijken naar de start van de Rover category. Die kregen eerst een soort warming up (al was dat met 34 graden niet echt nodig…) in de vorm van een soort yoga-dans achtig iets: Nia. Heel erg grappig en vooral ontspannen zo vlak voor de start!

De start begon met een city orientatie: dwars door alle smalle steegjes en straatjes 8 CP’s vinden. Het was een wirwar aan steegjes en dat maakte het best lastig!

Daarna het water in: 2 km zwemmen en onderweg 5 CP’s onderwater vinden. Stroming tegen, wind tegen, het was meteen al flink de beuk erin! Rustig blijven was het belangrijkst. Het was warm en het bleef warm (het water was een aangename 26 graden…) en de race duurt 50 uur! Dus niet meteen je kruit verschieten.

Na het zwemmen een korte trekking langs de coast line (tussen de zonnebadende mensen door) opweg naar de kayaks.

Bij de kayaks besloten 1 CP te laten liggen en de directe route richting het wisselpunt genomen.

Op het water was het best aangenaam. Lekker windje, lekkere golfjes, zonnetje op je hoofd… nog meer golfjes, golfjes…. blehhhh langzaam werd ik toch wat zeeziek. Goed naar de horizon blijven kijken en vooral denken aan al het leuks wat nog komen gaat!

Kortom: ik was blij toen het zee kayakken erop zat en ik weer vaste grond onder de voeten had. Snel even het zout afgespoelt met een tuinslang die ik zag liggen, droge kleren aan, eten en drinken en hop hop richting de skeelers!

Via een korte trekking kwamen we bij de skeelers aan. De route begon in een zeer aangename lange en vooral koele tunnel! Een soort airco echt heerlijk!

Maar ja, het liep wat af, het was nat en glad op de weg en skeeleren is toch al niet helemaal mijn ding… dus toen in het eind van de tunnel zonder kleerscheuren had weten te bereiken, had ik al wel bakken met energie verbruikt aan de stress die het me opleverde! Ik voelde me echt totaal niet senang op de skeelers en al snel had ik dus mijn loopschoenen weer aan! Nico had het ook al helemaal gehad, dus samen verder rennen achter een skeelerende Martine en Guido. Het wegdek was slecht en toen we bij het eerste CP kwamen (waar de ambulance klaar stond om verwondingen te verzorgen!!!) was ik overtuigd van het feit dat die skeelers definitief exit zijn 🙂

Na het skeeleren nog een trekking richting de fietsen en toen eindelijk lekker op de fiets! Heerlijk verkoelend windje werkte we het ene CP na het andere af. Ik had serieus lol in het navigeren en dat ging ook echt prima!

Guido begon er steeds beroerder uit te zien … die voelde zich niet goed. Lichte zonnesteek? Teveel energie verbruikt bij het zwemmen en skeeleren? Je weet het nooit, maar fijn is anders. Nadat hij zijn maaginhoud kwijt was ging het een stuk beter. Maar dat duurde niet lang.

Hij kon niks naar binnen krijgen. Geen eten en geen drinken. En dat is niet handig tijdens een AR… Met moeite ORS naar binnen gekregen en onderweg bij een CP van de organisatie nog vers water en soort poeder. Wonderwel herstelde hij langzaam maar zeker.

Helaas kwamen we wel een uur te laat op de eerste post. Dat was echt balen! Onze behaalde punten werden gehalveerd en midden in de nacht (qua temperatuur inmiddels een stuk aangenamer!) begonnen we met de eerste lange trekking.

Doordat we achter op schema lagen, hadden we direct besloten om aantal CP’s te skippen om zo in iedergeval op tijd op de volgende post te komen. De trekking ging door een National Park wat behoorlijk bergachtig was!

Ik wist dat ik qua lopen de minste zou zijn en dat bleek ook al heel snel. Door het zwemmen had ik last gekregen van een spier aanhechting in mijn lies en dat werkte niet in mijn voordeel. Om te voorkomen dat ik in mijn eentje erachteraan zou bungelen (in het donkere bos, waar ik al een info bord over de daar verblijvende wolven had gezien…) wilde ik dat er altijd iemand achter mij liep.

Het was echt serieus afzien voor me. Onderweg heb ik vaak gedacht dat Adventure Racen misschien toch niet helemaal mijn ding zou zijn. Het was behoorlijk confronterend dat ik zoveel moeite had met de trekking. Omdat het nacht was en er geen maan was (maar wel een super mooie sterrenhemel) was het navigeren lastig. Guido en Nico moesten regelmatig stilstaan om te chekken of we nog goed gingen. En helemaal zeker waren ze daar niet van…

Om 4 uur wisten we eigenlijk niet meer waar we waren. Het viel tegen om goed te orienteren en onderscheid te maken tussen de diverse paden. We besloten de organisatie te bellen om te vragen waar we zaten. We hadden immers een GPS tracker bij ons, zodat we te volgen waren. Als we maar een idee hadden van onze locatie, dan ging het wel weer goed komen!

Tot onze opluchting bleek dat we ongeveer zaten waar we hoopten te zijn! Maar de conclusie was toch wel dat het niet echt opschoot. We hadden inmiddels een uur of 6 gelopen en het begon weer licht te worden. Dat vind ik altijd een prachtig moment trouwens! Zo ’s morgens dat je aan de horizon het eerste licht weer ziet. Heerlijk!

Anyhow, het was nog een paar uur lopen bij daglicht en toen kwamen we 4 uur te laat aan op het wisselpunt. Echt balen en we mochten dan ook niet met de volgende fiets etappe beginnen. We zouden vervoerd worden naar het volgende wisselpunt en daar de race weer oppakken.

Dat betekende eigenlijk uren wachten. En daar waren we natuurlijk niet voor gekomen. Aan de ene kant wel aangenaam om even wat te kunnen slapen, maar we lagen eigenlijk gewoon uit de race. Dat was echt jammer want ik keek ernaar uit om na de slopende trekking weer lekker op de fiets te springen!

Nu moesten we 9 uur wachten alvorens we weer verder konden gaan. Onderweg werden we naar het wisselpunt vervoerd waar ook de kisten stonden. Lekker even schone kleren aan, eten bijvullen en wachten tot we weer verder konden.

Aangezien we niet meer in de race zaten, had het ook weinig zin om alle onderdelen nog te doen. We hebben toen een alternatieve snellere route naar de finisch gezocht om zo toch nog door te kunnen gaan. Voor de andere 3 een goede training en voor mij een ervaring om de 2e nacht in te gaan.

Het was nog ongeveer 8 tot 10 uur fietsen richting Velenje. Soms met nog flink pittige beklimmingen en verder veelal vlak. Het was een voordeel om in de nacht te fietsen omdat de temperatuur een stuk aangenamer was! Ook af en toe weer lastig met orienteren, maar Nico en ik hebben vrijwel foutloos ons team naar de finish weten te navigeren!

Om 4.30 uur (de zon kwam alweer op, de vogels gingen weer aan) kwamen we aan op een verlaten camping in Velenje.

Er was geen groots onthaal en een ieder wilde zo snel mogelijk onder de douche en slapen. De douches waren koud (grr) maar mijn slaapzak en matje lagen heerlijk!

Paar uurtjes geslapen en toen als een speer alles ingepakt en terug naar huis gereden.

En nu de day after… heerlijk geslapen in mijn eigen bed! Spullen opruimen en de was doen.

Conclusie:

– ik had redelijk wat angst voor 2 nachten doorhalen. Dat was ongegrond! Ik geloof dat mijn talent voor niet-slapen best groot is 🙂

– lopen in het tempo van team BART is een maatje te groot voor me 🙂

– ik ga nooit meer twijfelen aan mijn orientatie skills!

– je moet als team echt goed samenwerken in lastige situaties zoals in nacht orientaties en lastige orientatie punten. Daar hebben we veel tijd verloren.

– jammer dat een aantal toffe dingen in de race aan ons neus voorbij zijn gegaan. Ik had nog graag de grotten orientatie gedaan, het abseilen en het canyoningen.

– meer dan de helft van mijn eten is weer mee terug naar NL gegaan! Alle hartige dingen (chips, zoutjes, wasa hartig) waren mijn favoriet en krentenbollen van de AH smaken na 5 dagen ook best nog prima 🙂

– ik was blij met de enorme variatie aan eten die ik meehad. Zo was er altijd wel iets waar ik zin in had.

Onderweg heb ik (tijdens de lange trekking) gedacht dat AR misschien toch niet mijn ding is. Nou, dat is het wel! Ik heb wel geleerd dat het belangrijk is om als team goed te functioneren. Grote niveau verschillen bij het lopen en fietsen zijn lastig om de race in een constant tempo te laten verlopen. Bij nacht orientaties is het belangrijk om met 2 m/v te blijven orienteren. Soms moet je keuzes maken die meer op gevoel zijn en dan is het belangrijk dat je samen weet waar je het over hebt.

Ik ben benieuwd naar mijn volgende mission! Die gaat er zeker komen maar hoe, wanneer en in welke vorm…dat komt later 🙂

En we zijn (bijna) los!

Komende vrijdag 22 juni om 10 uur is de start van de Adventure Race Slovenië. Zondag om 12 uur is de finish.

In die tussentijd is er een live coverage op AR Slovenia! Team Girlzonamission.nl/BART is team nummer 11.

Spullen verzamelen

De materiaallijst voor Slovenië is best uitgebreid: met zoveel disciplines heb je behoorlijk wat zooi nodig! Fiets, loopspul, klimspullen, zwem/ kayak/ caving/ canyoning spullen, skeelers (én bescherming) en dan ook nog héél veel eten om 50 uur door te kunnen.

Materiaal en eten, exclusief wetsuit, fiets en kleren 🙂

Gelukkig hoeft niet alles in één keer mee in de rugtas 🙂 We hebben ieder een kist van 100 liter die we af en toe tegenkomen en waar we vooraad in kunnen bewaren en materialen als klimspullen in kunnen laten liggen.

Daarnaast moeten skeelers en protective gear weer in een aparte tas ingeleverd worden.

En alle zwem/ kayak/ canyoning en caving spullen moeten ook weer apart in een waterdichte tas ingeleverd worden.

Er blijft genoeg over om mee te slepen…

Mijn fiets heb ik uitgerust met een extra sterke koplamp (naast de verplichte hoofdlamp), 2 achterlichten, een kaarthouder en een bel/ kompas. Het lijkt op een compleet benieningspaneel. Ook heb ik nog ergo handgrepen op mijn stuur gezet. Voor de lekker zeg maar.

Qua eten heb ik zakjes voor elke 7 uur gemaakt. Per zakje zit ongeveer 1500 kcal aan voeding met een afwisseling van zout/ zoet/ hartig/ worstje/ kaasding etc. In mijn kist heb ik nog het e.e.a. aan ‘mentaal voedsel’ zoals zoutjes en kleine blikjes cola en blikjes ice cappucino. Dat is mijn voorlopig briljante oplossing voor mijn koffie verslaving: ben benieuwd of ’t werkt!

Kist met materiaal en eten. Het zal elke keer een feest zijn om mijn kist tegen te komen! Vol met cola en (lauwe…) ice cappucino, ha ha!

Morgen en maandag nog even de kleding in orde maken en dan vertrekken Martine en ik dinsdag naar België om woensdag ochtend om 5 uur met Nico en Guido te vertrekken!

Ik heb er onwijs veel zin in en ga de komende dagen nog ff lekker bijslapen en blijven oefenen met skeeleren 🙂

Laatste voorbereidingen

Vandaag het laatste materiaal voor elkaar gemaakt: de skeelers. Die dingen had ik nog niet, maar wel goede schaatsen met demontabele schoenen. En een vader die een zeer ervaren skeeleraar is, dus met zijn adviezen opzoek naar een onderstel.

Snel gevonden op marktplaats en vandaag de ijzers wisselen voor de wielen. Hele handel in mijn nieuwe waterdichte Salomon rugtas en eerst maar ’s rennen naar Lunetten. Kon ik meteen ff testen of het rennen met flink wat gewicht in de nieuwe tas ook te doen was.

Ja, en toen dus uitproberen… Het eerste glij moment was best even wennen en voorzichtig reed ik op en neer door de huiskamer 🙂

Direct voorzien van allehande bescherming, want het zal maar gebeuren. Even je pols breken met een lullige val…

Nou goed, al snel voelde het vrij natuurlijk en ging ik buiten een proefrondje maken. Mooi stuk fietspad uitgezocht en daar ging ik hoor! Makkelijker dan schaatsen maar je voelt echt elk oneffenheid in de weg. Bij terugkomst kreeg ik te horen dat dat komt omdat mijn wielen te klein zijn… Tja, verschil moet er zijn met de echte prof!

Na afloop nog een heerlijk rondje in de zon gelopen! Komende week nog een paar keer oefenen op de skeelers en dan moeten die 6 km in Slovenië ook wel lukken!