Mission completed

Alweer thuis, waar het zo’n 15 graden koeler is dan in Slovenië! Met nieuwe ervaringen, hoogte en diepte punten en veel vuile was…

Het verhaal van Paula:

De start op het plein van Piran was echt leuk. Prian is een oud vissers plaatsje en ademt en alle kanten vankantie en ontspanning. Nadat wij alle material en op de juiste plekken in Piran hadden afgeleverd was er nog tijd genoeg over om een heerlijke dubbele espresso te drinken op het teras en te kijken naar de start van de Rover category. Die kregen eerst een soort warming up (al was dat met 34 graden niet echt nodig…) in de vorm van een soort yoga-dans achtig iets: Nia. Heel erg grappig en vooral ontspannen zo vlak voor de start!

De start begon met een city orientatie: dwars door alle smalle steegjes en straatjes 8 CP’s vinden. Het was een wirwar aan steegjes en dat maakte het best lastig!

Daarna het water in: 2 km zwemmen en onderweg 5 CP’s onderwater vinden. Stroming tegen, wind tegen, het was meteen al flink de beuk erin! Rustig blijven was het belangrijkst. Het was warm en het bleef warm (het water was een aangename 26 graden…) en de race duurt 50 uur! Dus niet meteen je kruit verschieten.

Na het zwemmen een korte trekking langs de coast line (tussen de zonnebadende mensen door) opweg naar de kayaks.

Bij de kayaks besloten 1 CP te laten liggen en de directe route richting het wisselpunt genomen.

Op het water was het best aangenaam. Lekker windje, lekkere golfjes, zonnetje op je hoofd… nog meer golfjes, golfjes…. blehhhh langzaam werd ik toch wat zeeziek. Goed naar de horizon blijven kijken en vooral denken aan al het leuks wat nog komen gaat!

Kortom: ik was blij toen het zee kayakken erop zat en ik weer vaste grond onder de voeten had. Snel even het zout afgespoelt met een tuinslang die ik zag liggen, droge kleren aan, eten en drinken en hop hop richting de skeelers!

Via een korte trekking kwamen we bij de skeelers aan. De route begon in een zeer aangename lange en vooral koele tunnel! Een soort airco echt heerlijk!

Maar ja, het liep wat af, het was nat en glad op de weg en skeeleren is toch al niet helemaal mijn ding… dus toen in het eind van de tunnel zonder kleerscheuren had weten te bereiken, had ik al wel bakken met energie verbruikt aan de stress die het me opleverde! Ik voelde me echt totaal niet senang op de skeelers en al snel had ik dus mijn loopschoenen weer aan! Nico had het ook al helemaal gehad, dus samen verder rennen achter een skeelerende Martine en Guido. Het wegdek was slecht en toen we bij het eerste CP kwamen (waar de ambulance klaar stond om verwondingen te verzorgen!!!) was ik overtuigd van het feit dat die skeelers definitief exit zijn 🙂

Na het skeeleren nog een trekking richting de fietsen en toen eindelijk lekker op de fiets! Heerlijk verkoelend windje werkte we het ene CP na het andere af. Ik had serieus lol in het navigeren en dat ging ook echt prima!

Guido begon er steeds beroerder uit te zien … die voelde zich niet goed. Lichte zonnesteek? Teveel energie verbruikt bij het zwemmen en skeeleren? Je weet het nooit, maar fijn is anders. Nadat hij zijn maaginhoud kwijt was ging het een stuk beter. Maar dat duurde niet lang.

Hij kon niks naar binnen krijgen. Geen eten en geen drinken. En dat is niet handig tijdens een AR… Met moeite ORS naar binnen gekregen en onderweg bij een CP van de organisatie nog vers water en soort poeder. Wonderwel herstelde hij langzaam maar zeker.

Helaas kwamen we wel een uur te laat op de eerste post. Dat was echt balen! Onze behaalde punten werden gehalveerd en midden in de nacht (qua temperatuur inmiddels een stuk aangenamer!) begonnen we met de eerste lange trekking.

Doordat we achter op schema lagen, hadden we direct besloten om aantal CP’s te skippen om zo in iedergeval op tijd op de volgende post te komen. De trekking ging door een National Park wat behoorlijk bergachtig was!

Ik wist dat ik qua lopen de minste zou zijn en dat bleek ook al heel snel. Door het zwemmen had ik last gekregen van een spier aanhechting in mijn lies en dat werkte niet in mijn voordeel. Om te voorkomen dat ik in mijn eentje erachteraan zou bungelen (in het donkere bos, waar ik al een info bord over de daar verblijvende wolven had gezien…) wilde ik dat er altijd iemand achter mij liep.

Het was echt serieus afzien voor me. Onderweg heb ik vaak gedacht dat Adventure Racen misschien toch niet helemaal mijn ding zou zijn. Het was behoorlijk confronterend dat ik zoveel moeite had met de trekking. Omdat het nacht was en er geen maan was (maar wel een super mooie sterrenhemel) was het navigeren lastig. Guido en Nico moesten regelmatig stilstaan om te chekken of we nog goed gingen. En helemaal zeker waren ze daar niet van…

Om 4 uur wisten we eigenlijk niet meer waar we waren. Het viel tegen om goed te orienteren en onderscheid te maken tussen de diverse paden. We besloten de organisatie te bellen om te vragen waar we zaten. We hadden immers een GPS tracker bij ons, zodat we te volgen waren. Als we maar een idee hadden van onze locatie, dan ging het wel weer goed komen!

Tot onze opluchting bleek dat we ongeveer zaten waar we hoopten te zijn! Maar de conclusie was toch wel dat het niet echt opschoot. We hadden inmiddels een uur of 6 gelopen en het begon weer licht te worden. Dat vind ik altijd een prachtig moment trouwens! Zo ’s morgens dat je aan de horizon het eerste licht weer ziet. Heerlijk!

Anyhow, het was nog een paar uur lopen bij daglicht en toen kwamen we 4 uur te laat aan op het wisselpunt. Echt balen en we mochten dan ook niet met de volgende fiets etappe beginnen. We zouden vervoerd worden naar het volgende wisselpunt en daar de race weer oppakken.

Dat betekende eigenlijk uren wachten. En daar waren we natuurlijk niet voor gekomen. Aan de ene kant wel aangenaam om even wat te kunnen slapen, maar we lagen eigenlijk gewoon uit de race. Dat was echt jammer want ik keek ernaar uit om na de slopende trekking weer lekker op de fiets te springen!

Nu moesten we 9 uur wachten alvorens we weer verder konden gaan. Onderweg werden we naar het wisselpunt vervoerd waar ook de kisten stonden. Lekker even schone kleren aan, eten bijvullen en wachten tot we weer verder konden.

Aangezien we niet meer in de race zaten, had het ook weinig zin om alle onderdelen nog te doen. We hebben toen een alternatieve snellere route naar de finisch gezocht om zo toch nog door te kunnen gaan. Voor de andere 3 een goede training en voor mij een ervaring om de 2e nacht in te gaan.

Het was nog ongeveer 8 tot 10 uur fietsen richting Velenje. Soms met nog flink pittige beklimmingen en verder veelal vlak. Het was een voordeel om in de nacht te fietsen omdat de temperatuur een stuk aangenamer was! Ook af en toe weer lastig met orienteren, maar Nico en ik hebben vrijwel foutloos ons team naar de finish weten te navigeren!

Om 4.30 uur (de zon kwam alweer op, de vogels gingen weer aan) kwamen we aan op een verlaten camping in Velenje.

Er was geen groots onthaal en een ieder wilde zo snel mogelijk onder de douche en slapen. De douches waren koud (grr) maar mijn slaapzak en matje lagen heerlijk!

Paar uurtjes geslapen en toen als een speer alles ingepakt en terug naar huis gereden.

En nu de day after… heerlijk geslapen in mijn eigen bed! Spullen opruimen en de was doen.

Conclusie:

– ik had redelijk wat angst voor 2 nachten doorhalen. Dat was ongegrond! Ik geloof dat mijn talent voor niet-slapen best groot is 🙂

– lopen in het tempo van team BART is een maatje te groot voor me 🙂

– ik ga nooit meer twijfelen aan mijn orientatie skills!

– je moet als team echt goed samenwerken in lastige situaties zoals in nacht orientaties en lastige orientatie punten. Daar hebben we veel tijd verloren.

– jammer dat een aantal toffe dingen in de race aan ons neus voorbij zijn gegaan. Ik had nog graag de grotten orientatie gedaan, het abseilen en het canyoningen.

– meer dan de helft van mijn eten is weer mee terug naar NL gegaan! Alle hartige dingen (chips, zoutjes, wasa hartig) waren mijn favoriet en krentenbollen van de AH smaken na 5 dagen ook best nog prima 🙂

– ik was blij met de enorme variatie aan eten die ik meehad. Zo was er altijd wel iets waar ik zin in had.

Onderweg heb ik (tijdens de lange trekking) gedacht dat AR misschien toch niet mijn ding is. Nou, dat is het wel! Ik heb wel geleerd dat het belangrijk is om als team goed te functioneren. Grote niveau verschillen bij het lopen en fietsen zijn lastig om de race in een constant tempo te laten verlopen. Bij nacht orientaties is het belangrijk om met 2 m/v te blijven orienteren. Soms moet je keuzes maken die meer op gevoel zijn en dan is het belangrijk dat je samen weet waar je het over hebt.

Ik ben benieuwd naar mijn volgende mission! Die gaat er zeker komen maar hoe, wanneer en in welke vorm…dat komt later 🙂