Roadtrip Canada: Chantal en Paula

Omdat we nogal veel meemaken, schrijf ik een paar blogs op deze site! Uiteindelijk zijn ook Chantal en Paula een soort van Girlz on a Mission 😉

Mei 2013, week 1: Waar te beginnen…

Het is net een roadmovie waar we in zijn beland! We zijn pas 6 dagen onderweg en we hebben al zoveel meegemaakt!

Te beginnen bij gisteren: de marathon van Vancouver. Mijn marathon debuut en voor Chantal haar zoveelste. Het begon al goed: om 5 uur opgestaan en om 6 uur wachten op een bus die nooit kwam. Binnen notime hadden we gelukkig een lift downtown (aardige lui, die Canadezen!) om daar vervolgens heel relaxed de laatste voorbereidingen te kunnen treffen. Het was om 8 uur al 20 graden en het  beloofde dus een warme editie te worden. Ondanks dat, hebben we beide van begin tot eind regelmatig kippenvel gehad. Wat een publiek! Onwijs gewoon. Zelf heb ik genoten en me vooral verbaasd over al die waanzinnig aardige en enthousiaste mensen langs het parcous. Jankend kwamen we over de finish, zoveel indruk had alles op ons gemaakt. Het is bijzonder om in zo’n metropool een marathon te lopen. Voor mij had de weg er heen nogal wat voeten in de aarde en dat voelde ik ook wel 😉 . En die Canadezen… wat een onwijs aardige lui!

Voorafgaand aan de marathon, hebben we een aantal zeer hectische dagen gehad.

Het begon al bij de vlucht. Sprintend over de luchthaven van Chicago, hebben we op ’t nippertje onze aansluitende vlucht naar Calgary gehaald. Onze bagage helaas niet, maar die kwam United Airways dezelfde avond al afleveren in ons hotel. Heel hulpvaardig en snel allemaal. Kunnen we in NL nog wat van leren. Aardige lui ook, die Canadezen.

De volgende ochtend naar de camperverhuur, om onze 7,5 meter lange huis op wielen op te halen! Daar bleek e.e.a. niet te kloppen met de boeking. Ondanks het tijdverschil, toch ff naar NL gebeld met de club waar we geboekt hadden. En daar begon de hectiek! Je zou toch denken dat het allemaal eenvoudig is, ff naar ’t buitenland bellen. Maar nee hoor, niets was minder waar. De camper meneer bedacht dat ik eerst een 9 voor een buitenlijn moest bellen en daarna 1131 ipv 0031. Oke, hij zal ’t wel weten. Maar in plaats van een international call, kreeg ik 911 aan de lijn! Huh?!?! Ik uitleggen: mistake, sorry, bla bla en opgehangen. Maar zo makkelijk kom je daar niet mee af, dus kleine 10 min later: politie voor de deur. “Are you guys alright? Someone called 911, we’re just checking if you’re oke!” Oke… de toon voor ons avontuur was gezet!

Door al het gedoe, uren later dan de bedoeling eindelijk op pad. Eerst flink inkopen doen en bijna verdwalen in de shopping mall, daarna de stad proberen uit te komen en km’s maken! Na paar uur rijden (waarbij het ondertussen 20 uur was) aangekomen in grappig plaatsje met kleine campground. Camper installeren en hup hup, ff de hardloop kleren aan en rondje rennen. Nou, wat je dan meemaakt, is onbeschrijflijk! Blijkt er stroom opwaards een enorme waterval te zijn, lopen we al heel snel langs paar hertjes en even later schrikken we ons de pleuris van een grote Moose die op amper 4 meter van ons staat te kijken wat we aan ’t doen zijn! Heel relaxed lopen was het niet, in de schemer met al die dieren.

De volgende dag reden we om 7 uur alweer weg. We hadden een etappe van 800 km voor de boeg en onderweg wilden we ergens stoppen om weer te rennen en daarna weer door te rijden. Het weer was iets minder maar behendig stuurden we de camper door de bergen heen. Het landschap was enorm gaaf en ontzettend afwisselend. Van rotsachtig naar dicht bos, naar alpine en terug naar Alpen weiland. Het was fantastisch mooi! En omdat we zo vroeg waren vertrokken, zagen we al snel allemaal dieren langs de kant van de weg.

Maar het was niet alleen maar mooi en leuk, want die bergwegen zijn best tricky… om een gegeven moment reed er politie van achter ons op en niet veel later nog één. Al snel snapte we waarom en eigenlijk hadden we dat helemaal niet willen zien. Er was een vrachtwagen die de bocht niet had kunnen houden en dat enorme ding was dus gecrashed. Er was echt helemaal NIETS meer van dat ding over! Het duurde ook even voor we doorhadden dat dat een vrachtwagen geweest was. Echt heftig!

We waren en flink van onder de indruk en dat maakt je dan ook weer bewust van de gevaren in de bergen.

Niet lang erna hebben we in een schattig western achtig dorpje de camper geparkeerd en zijn een stuk gaan rennen. Dat was weer heerlijk! Sneeuw in sommige bermen, maar warm zat om in korte broek en t shirtje te lopen. En zo mooi allemaal! Je loopt gewoon een willekeurig gravel pad op en het is al mooi.

Bij terugkomst lekker douchen in je eigen camper, wat eten en nog ff in het zonnetje zitten. En dan weer op pad! Die bergen vielen best tegen qua reistijd. Dus we reden tot de schemer door om de volgende dag op tijd in Vancouver te kunnen aankomen.

Op een parkeerplaats de camper neergezet, koken en naar bed. Vlak voor we gingen slapen, zag ik helaas nog een bord met ‘no camping’. Ai…. Nou ja, negeren en morgen vroeg weg.

We lagen net op een oor, toen er aan de camper werd gerammeld! Met een hartslag van 280 zaten we rechtop in bed. What the fuck!!! Chantal broodmes in de aanslag en kijken naar wat er loos was. Niks, niemand. Nou goed, dan niet. Dus hup, weer slapen. 10 min later: weer gerammel aan de camper! Weer kijken, weer niks. Nee, duh, het bleek de wind die een raampje optilde! Des al niet te min wel ff flink geschrokken. Nog wel redelijk kunnen slapen en de volgende ochtend weer heel vroeg op pad.

Laatste etappe naar Vancouver! Onderweg moest er getankt worden en moesten we nog een kaart halen. Laatste grote plaats voor Vancouver was het plaatsje Hope. Nou, toepasselijke naam! Dus hup, wij eraf. Op het bord stond echter, exit only. We waren ff beduusd daarvan en raakte ff uit de concentratie van de snelheidsbordjes……. ‘Hé, politie achter ons! Met loeiende sirene: whieeeeeeeeooooeeeeeeiiiiiii…. Ze blijven wel erg lang achter ons rijden… ooooh fuck! We reden te hard!!!’ Ja hoor, we werden aan de kant gezet. Voor zover we nog niet het gevoel hadden dat we in een road movie beland waren, was die toch echt de druppel om dat wel te geloven! Ik zag in mijn achteruitkijk spiegel een mevrouw agent uitstappen, die plechtig haar pet opzette. Met ferme pas liep ze op ons af. We waren ons inmiddels helemaal bewust van onze snelheidsovertreding en die was niet mis! Dus ik uileggen dat we in de war waren geraakt door een indicatie op het exit bord en dat we daardoor de snelheids limiet hadden gemist. Papieren inleveren en de mevrouw in kwestie ging weer terug naar haar wagen om de boel te administreren. Ondertussen maakte chantal via de achteruitkijkspiegel foto’s van de politieauto met zwaailichten die achter ons stond! Want het moest wel allemaal vastgelegd worden ;). Een local in een pickup truck reed voorbij en riep sarcastisch naar ons: ‘Welcome to Hope!’ We moesten daar wel erg om lachen, maar hadden ondertussen ook uitgerekend dat we ruim 30 km te hard in de bebouwde kom hadden gereden. Dat zal niet mis zijn…

Mevrouw agent zette weer plechtig haar pet op en liep weer naar ons toe. Het was inderdaad niet mis: $197,= Maar, wat had ze nou gedaan: ze had de boete op mijn naam gezet en niet op naam van de camperverhuurder (wat eigenlijk moet). Ze zei: ‘I have to do my job en give you this violation ticket. But, it is adressed to you in Holland and we will never come after you if you don’t pay. So, do what ever you need to do, I did my job!’ Dussssss… de ambtenaar in functie heeft ons echt vet gematst!!! We kregen een waarschuwing voor alle snelheids metingen die nog opgesteld waren tussen Hope en Vancouver en mochten toen weer verder rijden!!! Aardige lui, die Canadezen…

Nou en toen kwamen we op Vancouver aanrijden! En dat was wel echt indrukwekkend. Een enorme metropool  met grote lange hoge bruggen (net als in de roadmovie). Behendig, maar met de nodige stress in onze lijven, manoeuvreerden we de camper door downtown Vancouver! De startnummers ophalen voor de marathon en daarna een parkeerplaats zoeken om te overnachten. Als snel hadden we de nummers en vroegen advies over waar we konden parkeren. Ai… toen hadden we ff een tegenvaller. Dat mag namelijk niet in Vancouver. En als de politie je betrapt, arresteren ze je. Nou, we hadden wel ff genoeg politie gehad, dus dat risico gingen we maar niet nemen. De mevrouw die ons hielp was echt zo vriendelijk, dat ze wel wilde proberen dat we bij haar buren konden parkeren en dan konden we bij haar slapen! Dat was een mooi laatste redmiddel, we wisselden tel nrs uit en we gingen opzoek naar een RV park (soort camping, speciaal ingericht voor campers). Die vonden we al snel (maar was vrij duur, daarom gaat onze voorkeur uit naar een parkeerplaats!) en besloten daar maar heen te gaan. We kregen weer een hele route beschrijving mee en een transport plan voor de ochtend erna om met public transport bij de start van de marathon te komen. Wederom super hulpvaardig allemaal!

Het RV park is helemaal prima, en we genoten van onze eerste warme douche in 4 dagen! Want dat was ik nog vergeten te vertellen: alles werkt in de camper, alleen is de warmwater voorziening stuk… Die word morgen eindelijk gemaakt en dan vervolgen we onze roadtrip weer!

We gaan eerst naar Vancouver Island. Daar gaan we de westcoast trail lopen. Het is super goed weer hier momenteel, dus we hebben echt mazzel! De komende dagen blijft het ook zo.

Had ik ook al gezegd dat die Canadezen zo aardig zijn? Nou, het is echt zo! Wat een vriendelijk en hulpvaardig volk. We zijn elke keer weer onder de indruk.

O, en had ik al verteld dat het we best naar ons zin hebben?

Tot de volgende keer! Vanuit een mooi Vancouver, liefs van Chantal en Paula