Wilderniss First Aid, een Rock Sliding en een Grizzly beer!

It’s been a while… We hebben het druk gehad, vandaar dat t ff duurde voor er een update kwam. Maar… dan heb je ook wat! Want we hebben weer niet stil gezeten!

In totaal zijn we een week in Canmore geweest. Canmore ligt zo’n 100 km van Calgary af, 25 km van Banff en ligt midden in de Rocky Mountains. Chantal heeft de afgelopen week heel wat van de bergen gezien, want die had een intensief trainingsweekje.

Paula was met hele andere dingen bezig… 4 dagen lang een intensief programma rondom Wilderniss First Aid. Vrije vertaling: wat doen je in case of emergency als 112/ 911 bellen geen optie is (want je hebt geen bereik…) of je zit zover uit de bewoonde wereld (met ook nog eens slechte weersomstandigheden) dat je niet binnen 24 uur geholpen kunt worden door mensen die er écht verstand van hebben.

Misschien vraag je je af “waarom wil je dit leren?”, het antwoord is simpel: Komende zomer gaan de eerste ‘Helden op Reis’ plaatsvinden. Ik heb als organisator gewoon de verantwoordelijkheid voor mijn groep, ook als het aankomt op First Aid. En aangezien in Nederland de training door Canadezen wordt gegeven… besloot ik ‘m dan maar gewoon in Canda te doen.

Voordat dat hele circus begon, eerst maar eens opzoek naar de exacte locatie in Canmore. Dat was het Nordic Centre. Ook wel bekend als de locatie van de Olympische Biatholon (en vast nog meer) tijdens de spelen van 1988. Een gaaf centrum, met een reminder aan de spelen in de vorm van wapperende vlaggen langs het Biathlon parcours en de vuurschaal waar ooit het Olympisch Vuur in brandde! Verder talloze foto’s aan de muur van de Day Lodge. Gaaf dus. Verder mooi centrum (slechte koffie! Dat kunnen die Canadezen echt niet…) met heel veel gave trails erom heen.

Erg jammer dat ik tijdens mijn verken rondje op één van die trails meteen een misstap moest maken en mijn enkelbanden (alweer!!) verrekte. Blessure lijkt mee te vallen, maar met een 50k race in ’t vooruitzicht, had ik er wel ff flink de balen van.

Maar goed, de First Aid Course. Een klasje van 15: een Australiër, een Brit, een gozer uit Alaska, een Nederlandse en verder dus Canadezen. Allemaal outdoor lui. Rafting gidsen, hiking gidsen, paarden tour gidsen, paar luitjes van een Outdoor Education Centre en nog wat stoere lui.

Vanaf dag 1 was het een intensieve combi van theorie en praktijk. Veel situaties in scene en dan maar aan de slag met wat je geleerd hebt! Echt leuk om ook zoveel verschillende voorbeelden te horen van hoe het allemaal fout kan gaan en waar je mee te maken hebt in ‘backcountry’ situaties. Daar kunnen wij ons echt helemaal niks bij voorstellen!
Heel jammer hoor, als iemand op dag 3 van zijn 7 daagse hike zijn been breekt. Maar aangezien je in de wilderniss zit, moet je toch echt ff zelf aan de slag met een spalk van stokken en een thermarest matje ;). Die auto die je naar het ziekenhuis brengt voor een x-ray en gips die komt morgen wel, nadat je groepsgenoten je eerst 5 km met een geïmproviseerde brancard naar de dichtstbijzijnde weg hebben getild.

          Van touw, tent en matje, naar thermo pakking.

Bij grotere ongelukken (een groep stort met z’n allen uit een tree-house) is het helemaal spannend! Die casus kregen we op het Nordic centre op dag 3. Een deel van de groep was geschminkt en had een slachtoffer rol. De rest moest eerste hulp verlenen. Natuurlijk zaten er slachtoffers bij met nek en rugklachten, was er iemand zonder hartslag en hadden we een klassieke paniekzaaier! Met z’n allen hebben we heel vlot orde in de chaos kunnen scheppen, slachtoffers van de steile helling af kunnen tillen en 2 levens gered door tijdig hartmassage toe te passen! De enige paniek die er ontstond, was die onder de niets vermoedende voorbijgangers overigens. Hoe grappig is dat!

Een impro spalk voor een knie gewricht wat stuk is.

Ik hoop echt van harte, dat ik dit nooit mee ga maken in ‘real life’. Maar ben echt super blij dat ik deze scholing heb gehad en zoveel nieuwe dingen heb geleerd! Aan het eind van de 4e dag moest ik nog een theoretisch examen afleggen. Daar kwam ik toch nog even de taal barrière tegen… Lastig hoor, meerkeuze instink vragen in ’t Engels. Gelukkig alles gehaald, dus diploma aan de muur! Tussen alle First Aid door, heb ik nog een waanzinnige evening Bike Ride met Gina gemaakt. Bij de fietsenboer op het Nordic Centre een Rocky Mountain Element Fully gehuurd en BAM lekker de trails op! Het was ff wennen aan een andere fiets, maar ik genoot echt met volle teugen van het technische parcours. Dat kunnen die Candezen wel .

Remove all impaled foreign objects…

Na alle First aid avonturen (die overigens nog 2 dagen lang door mijn hoofd spookten…) was het tijd om weer verder te trekken. Nog even de laatste keer afspreken met vriend Martin, een borrel drinken met de hardloopmaatjes van Chantal en hop hop, op naar de Icefields Parkway!
De ochtend van vertrek uit Canmore was het stralend weer. Mooi om nog ff een topje mee te pakken. We reden naar de parkeerplaats van de 2500 meter hoge Ha Ling berg, kregen een lift naar de voet van de berg (gravel road, vindt de camper niet zo leuk. De camperverhuurder al helemaal niet!) en weg waren we.

Chantal had al 4 bergdagen in de pocket, dus die liep als een volleerde Rocky Mountain Goat naar boven. Bij mij ging het iets minder soepeltjes, maar ik kwam er ook wel! Boven op de top een waanzinnig uitzicht over de Bow Valley! Zo gaaf.

Terug naar beneden ging ook goed. Tot dat…. We een gezin tegenkwamen die iets zei over een ‘Rock Sliding on the road’. Oké… Rock Sliding… Dat kan natuurlijk ook. Beetje jammer dat de weg naar onze camper, 6 km verder, dus nu afgesloten was. Zeg maar geparkeerd op het laatste stukje asfalt (op een parkeerplaats). Visioenen van een berg stenen met daar de antenne van onze camper uitstekend, kwamen bij ons naar boven. Oh lord… het zal toch niet!

In een tijdsbestek van zeg 3,5 uur, zonder enige weersverandering, had er dus een soort van Lawine plaatsgevonden! Dat is echt zó raar! Maar die Canadezen vinden het allemaal prima, blijven er rustig onder en helpen 2 gestrande Nederlandse meiden wel ff weer terug naar de Camper hoor. Geen probleem!

Een echtpaar met een super bijdehante 5 jarige dochter, nam ons mee via de ‘loop the other way’. We hadden echt geen idee hoe en wat. Een blik op de kaart leerde dat we van de kaart af zouden rijden. Maar goed, deze mensen moesten ook terug naar Canmore, dus ’t zal wel!

De auto werd heringericht zodat wij erbij konden en hoppa! Los waren we. Voor de komende 4 uur… Want zo lang duurde deze ‘loop the other way’ dus! Het was wel een fantastische trip! Alleen maar een gravel road, waar amper iemand komt (onze chauffeur stopte bij elke spaarzame tegenligger om te vertellen dat de weg was afgesloten) en werkelijk geweldige natuur! Hier ervoer ik voor ’t eerst die oneindige uitgestrektheid van Canada. Er was gewoon helemaal niks! En 2 uur later nog niet! Ja, er was veel wildlife! Een Moose, grote Rocky Mountain Sheep, een wolf!!!! En talloze hertjes (die tellen trouwens inmiddels niet meer mee op onze score list…)

Toen we dichter in de buurt van Canmore kwamen, begonnen we ‘m wel ff te knijpen… het zal toch niet hè, dat die camper nu onder die Rock Sliding is verdwenen… Maar gelukkig zagen we onze trouwe zuiplap (meneer rijdt 1 op 4,5…) in de verte al staan! Joe hoe, dat was een hele opluchting!

Met de hartelijke dank aan dit gezin (we hebben nog met z’n drieën op de achterbank “Hit the road Jack!” zitten zingen) konden wij onze tour weer vervolgen. Op naar Banff en Lake Louise!

Het was een heel stuk later dan gepland, maar dat was helemaal niet erg deze keer! Nadat we een snel rondje Banff hadden gedaan, zijn we de oude highway 1 op gedoken om naar Lake Louise te rijden. De echte snelle Trans Canadian Highway loopt parallel, maar wij hadden nog wel zin in wat wildlife. En we werden op onze wenken bediend…

Het nationale teken voor ‘hier loopt een beer!’, is stilstaande auto’s midden op de weg, met knipperlichten aan. Als we die zien, geven we gas en rijden als een speer daar naartoe! En ja hoor, bingo! Een huge Grizzly Bear liep op 50 meter van de weg rustig naar eten te zoeken. Trok zich niks aan van al die op zachtjes meerijdende auto’s, waar hier en daar een enorme telelens uitstak!

Toen er ook nog een trein langs reed, vond meneer Grizzly het welletjes, stak de weg over en ging in de andere berm rustig verder met eten zoeken!!! Echt waanzinnig om dit zo te zien! Chantal en ik zaten helemaal te trippen in de camper .

Na dit mooie verschijnsel, reden we door naar Lake Louise. Een groot en mooi gletsjer meer op ruim 1700 meter hoogte. Het was dat we onze schaatsen niet bij ons hadden, anders hadden we daar nog wel een mooi rondje kunnen maken! Een perfecte locatie voor een alternatieve elfsteden tocht. We hebben nog een stuk langs het meer gewandeld en zijn toen verder de Icefields Parkway op gereden.
Volgens kenners, één van de mooiste wegen van de wereld op te rijden. Nou, niks van gelogen! Jammer dat alle campings langs de weg nog dicht waren, dus de nacht uiteindelijk op een parkeerplaats doorgebracht (naast een camper met 4 Brabanders! Ze zitten ook overal ;)).
Volgende ochtend weer door, naar de gletsjers. Al vroeg kwamen we aan bij het Icefields Centre, alwaar we een mega toeristische trip met een waanzinnig expeditievoertuig over de gletsjer hebben gemaakt. Het was echt bijzonder om dat eens van zo dichtbij te zien!

En nu zitten we in Jasper. Een km of 300 ten noordwesten van Calgary. We blijven hier nog een dag staan om leuke dingen te doen en dan rijden we nog een km of 500 naar Edmonton. Daar in de buurt loopt Chantal zaterdag haar eerste 100 km loop. En als ik zin heb en mijn enkel goed voelt, start ik nog op de 50 km. Het zou ook zo maar kunnen dat dat ‘m niet gaat worden.

Weet zeker, dat een nieuw avontuur zich weer vanzelf aandient!