Bordjes hangen en een 6 uurs Adventure Race

Eergisteren werd onze basis een natuurcamping in Chaam.
Het was een aanzienlijk warmere nacht dan in de Ardennen. De afgelopen 2 dagen waren trainingen gepland rond Gilze.
Zaterdag zouden wij de routes gaan markeren voor de trailrun van OUT. Eerst 23 km naar Gilze fietsen om erna op de militaire basis de 10 km uit te zetten, een leuk mtb parcours. Met de kaart redelijk makkelijk te vinden en we hingen aardig wat bordjes op. Bijna niet mogelijk om verkeerd te lopen omdat de bordjes daar zeker zouden blijven hangen. Want op de basis komt niemand die daar niet hoort te zijn. Daarna was het tijd om de 30 km route uit te zetten.
Dat ging een hele opgave worden. Bordjes ophangen met elastieken is niet heel handig want het is heel simpel om die te verschuiven, om te draaien of weg te halen. Dus stelde we Frans voor om mee te gaan en linten te hangen vlak waar wij bordjes gingen hangen.
Zo zijn we met z’n drieën heel lang bezig geweest, mede omdat wij de route niet uitgezet hebben en dus onszelf moesten oriënteren.
Na 25 km van de 30 km route waren we er echt klaar mee en was het al 20 uur, zaten we al 9 uur op de fiets. Genoeg voor de dag. De organisatie zou de volgende dag de rest doen.
Waar we al bang voor waren gebeurde tijdens de trail, de bordjes waren soms weg of verdraaid, helaas. (De organisatie vertelde al dat ze er zeker wat mee zouden doen, dus wees gerust)
Daar waren wij echter niet mee bezig want wij stonden vandaag klaar voor een 6 uurs adventure race.
Om half 10 gingen we op pad. Eerst wat punten intekenen om vervolgens op de mtb te springen. Na een paar km lag ik al op mijn plaat omdat ik een toch wel grote slagboom niet zag. Wie vooruit kijkt heerst, en dat deed ik, ik keek of ik naar links of rechts moest. Bam, klem tussen de paal en mijn fiets.
Paula rukte me tussen mijn fiets vandaan en zo navigeerde zij ons keurig naar de cp’s.
Mooie stukken natuur, soms aardig wat zoeken maar toch vonden we bijna alle cp’s. Halverwege was er een hardloop oriëntatie. Erg lastig, heel veel kleine paadjes en uitgezet door de lokale oriëntatie club. Maar we vonden ze op 1 na.
Weer terug op de mtb, wat cp’s mee genomen onderweg om weer op de basis te komen.
Daar waren een aantal special task, eerst granaat gooien. Daar bakten we net als veel andere teams niets van. Strafrondje rennen op de 400 meter baan met scherfvest.
Daarna simulatie schieten, met een Glock, he dat is mijn wapen! 3x raak is verder, ik schoot ze alle 3 achter elkaar raak. Paula tot haar stomme verbazing ook, ‘vet gaaf’ waren haar woorden.
Nog een stuk boulderen, dat is klimmen zijwaarts langs een muur, en daarna zijn we op de step gesprongen. Daar zakten al het fietsen in de benen. Alle 2 voelden we onze benen loodzwaar worden. Steppen is dan ineens heel zwaar. We besloten om 4 cp’s te pakken en terug te gaan. Ik heb georiënteerd en dat is best bijzonder want dat is niet mijn sterke kant. Maar het ging eigenlijk best goed.
Ons doel voor de race was 2 ledig, trainen en proberen goed in te schatten wat wel en niet te doen zodat we binnen de 6 uur binnen waren. Iedere minuut die je te laat binnen komt kost je nl de punten die je verdient hebben met cp’s.
7 minuten voor de 6 uur klokten wij uit. Geen tijd meer voor nog een kort oriëntatie loopje op de basis maar zeer tevreden met de race. Goed georiënteerd, best goed geraced na 3 dagen zware training vooraf gaande aan deze 6 uurs race. Girlzonamission completed.
We sluiten de 4 dagen af met een heel goed gevoel, hard getraind (bijna 25 uur), heerlijk buiten geweest, erg gezellig gehad en van elkaar geleerd. Ik durf het haast niet te zeggen maar het voelde echt als een mini vakantie.
Over 4 weken moeten we klaar staan voor de 50 uurs race in Slovenië. Dat komt helemaal goed!
NB; foto’s met dank aan Ruth!

Cimes de Waimes en trail des Girlzonamission

Het klinkt als een goed Belgisch bier maar dat was het echt niet. Een georganiseerd mountainbike wedstrijd door het prachtige gebied waar ik verleden week al had gelopen.
Bijna ging het niet door. Ik hoor Paula achter me zeggen ‘ik gooi de klep dicht en de sleutel ligt erin’. Rustig ga ik verder met de tent opzetten en zeg dat de andere deur nog open is.
‘Ik meen het ‘, hoor ik Paula zeggen. Dan realiseer ik met dat je niet via een andere weg de achterkant van de bus in kan, en dat onze fietsen daar staan.
Eerst bijna de slappe lach maar daarna hebben we als volmaakte inbrekers er een ruit uit gelicht en konden we toch gaan slapen om vandaag de Cimes de Waimes te fietsen.
Heel gewaagd hadden we ons ingeschreven voor de 85 km, we zouden wel zien. De kaart in de rugzak dan weten we zeker dat we weer thuis komen.
Ik word altijd paranoïde van al die fietsers bij elkaar en zeker als het smalle paden zijn. Er zitten altijd een aantal gekken tussen die er toch door willen en voor je het weet lig je met een gebroken sleutelbeen. En het waren er best veel , maar achteraan starten helpt en volgens mij waren wij een van de enige die gewoon gingen fietsen ipv al stampend en hijgend je het ongans fietsen.
Na een uurtje ofzo hadden wij het rijk voor ons alleen met nog wat losse fietsers en konden we genieten en afdalen zonder gevaar van ander los fietsend wild.
De route was erg mooi, pittig, technisch en met heel wat hoogtemeters.
Deze streek is echt aan te bevelen om te fietsen en te rennen.
Uiteraard zoals altijd, kregen we weer pech. Ik reed lek. Dus achterband eruit en nieuwe band erin.
Ik word nog bijna handig met de band verwisselen met de naaf.
De bevoorradingen waren prima geregeld alleen waren ze al vrij snel weg gehaald. Het was een wedstrijd en geen tourtocht. Maar uiteraard hadden wij onze eigen bevoorrading bij ons.
En zo gingen de km’s voorbij. Soms heel rap met lekkere afdalingen en soms heel langzaam met lange steile klimmen.
Een sport om de technische steile afdalingen te kunnen fietsen. Om met de klimmen op je fiets te blijven zitten. Iets wat niet altijd lukte door paden met veel wortels en stenen.
Er zaten een aantal water doorwadingen in en soms was het toch nog wel blubberig.
Maar Girlzonamission was op pad met een missie, in ieder geval rond de 70 km fietsen.
We hadden van te voren al gekeken waar we eventueel af konden snijden. Dat plan gingen we in werking zetten rond de 53 km.
We wilde toch wel graag de pasta maaltijd nuttigen bij de finish en als er al posten weg waren zou de pasta ook wel eens weg kunnen zijn.
Dus hebben we even een tactische doorsteek gemaakt.
Grappig genoeg kwamen we precies langs de plek waar ik verleden week startte met de trail, langs Lac de Robertville.
En zo kwamen we na 71 km en bijna 2000 hoogtemeters aan waar we waren gestart.
De pasta was er nog en samen met een Cimay biertje ging dat er heel snel in.
Voor 20 Euro een prachtige pittige tocht, goede posten die alleen een beetje te snel waren gesloten, een paar sokken en een pastamaaltijd. Goed geregeld!
Girlzonamission kijken terug op een mooie dag en erg lang was het niet onrustig op de camping.
Want vrij snel waren we knock out.
Vandaag was het rustig wakker worden na de klok rond te hebben geslapen. Rusten is ook trainen.
Koffie en ontbijt in het zonnetje om langzaam op te warmen voor een mooie trailrun is een goed begin van de dag.
Rugzak op, eten, drinken en uiteraard de kaart mee .
De camping is niet alleen heel knus en heeft alles maar het ligt eigenlijk ook gewoon aan een trailpad en als je die volgt loop je zo richting het grote bosgebied.
En zo renden we, stapten we, genoten we van het mooie gebied. Het ligt vol met wandelroutes en als je die aan elkaar knoopt kun je rennen zonder te verdwalen.
De klimmen zijn hier steil en zo ook de afdalingen. Uiteindelijk hebben we zo’n 3 uur gelopen gelopen met 650 hoogtemeters.
Het leuke is dat Paula de fietsexpert is en ik de trailexpert. Zo kunnen we dingen van elkaar leren en worden we er beide beter van.
Gisteren kreeg ik tips hoe ik beter kan dalen met de fiets, vandaag kon ik Paula voorzien van die tips alleen dan hardlopend.
Vanavond rijden we naar Gilze om morgen weer op de fiets te stappen en de looproutes van OUT! Uit te zetten.
Girlzonamission zijn goed bezig. Slovenië here we come!

Girlzonamission in beeld

Girlzonamission in beeld gebracht door Claudia tijdens de Koning Van Spanje Trail.

Koning van Spanje

Ondanks dat het geen zomerweekend was maar het vooral met bakken naar beneden kwam was het toch best lekker weer om in te sporten. De Girlzonamission stonden zaterdag in de Trailrunshop. Een winkel die we als de beste trailshop van de Benelux zien en je dan gaat sponseren is gaaf! De Trailrunshop gaat ons in de kleding zetten. En zaterdag zou de kleding binnen komen. Uiteraard hadden we gepast maar de kleuren en de logos bleven een geheim. Marc liet de spanning oplopen door wat vertragingen bij de drukker en dus besloten wij ipv naar Gulpen te fietsen, een rondje ter plekke te fietsen. In de regen op de fiets vlogen we richting België en maakten we een mooie ronde van bijna 50 km. Kletsnat kwamen we de winkel weer in en liepen we dus gewoon om de aangeklede pop met ons nieuwe outfit. Tot Marc en Jurgen ons er lachend op wezen. We waren flabbergasted….Ontzettende mooie outfits van Salomon met het logo van de winkel en ons logo er werkelijk prachtig op gedrukt, heel stijlvol. Het lukken niet veel mensen om ons stil te krijgen maar nu even wel. Kijk en oordeel zelf. Voortaan zie je ons in dit tenue op de trails en tijdens adventure races. We gaan het afraggen en het resultaat zul je hier lezen in de test reviews. Daarna naar gulpen gereden en een hele gezellige avond met Wilma, Wing en Judith gehad. Zij gingen de 12 km lopen tijdens de Koning van Spanje Trail. Wij de 31 km.

Martine:

Zondag werd een feest van herkenning, er waren zoveel bekenden dat ik me 10 minuten voor de start van de 12 km realiseerde dat de meiden nog mijn autosleutel hadden. Daar lag mijn rugzakje in met drinken en gels. Als een dolle op zoek naar hun en echt net voor de start gevonden. Wat een stress! Daarna gingen wij op pad. Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat ik rustig ging lopen en dat ik dat gedaan heb. Dat had gekund maar was zeker niet de doelstelling voor de dag. Ik wilde lekker doorlopen, niet max lopen maar wel in de top 10 proberen te lopen . En zo ging ik dus ook weg, op tempo.

Al heel snel voelde ik met klimmen dat mijn bovenbenen niet goed voelde, mn mijn hamstrings. Ik moet eerst warm worden dacht ik nog. Snel vertrekken ben ik ook niet gewend. Dus liep ik stevig door. De afdalingen gingen eigenlijk zonder problemen en dus probeerde ik de klimmen ook door de lopen. Maar het voelde steeds of er iemand mij terug trok met een touw, zwaar en erg moeizaam. De hamstrings voelde ook steeds strakker aan. Tot ik ergens de conclusie trok dat dit het niet ging worden vandaag. Kijken als ik een tandje terug schakel. Dat voelde wat beter maar het gevoel in mijn hamstrings verdween niet. Een gespannen strak gevoel alsof je ieder moment kramp kunt krijgen. Gelukkig is 30 km goed te overzien en liep ik op de trails. Dus wat zit er anders op dan gewoon doorlopen en proberen te genieten van wat je om je heen ziet en lekker door de blubber stampen. Gelukkig gingen de afdalingen wel zonder problemen en dus compenseerde ik daar nog wel.

Wederom een prachtig parcours, de water doorwading een stukje dieper dan verleden jaar en vooral lekker veel blubber. Ik hou van deze trails. Technisch was het niet maar wel een heerlijk renbaar parcours. Alhoewel het zeker voor de beginnende trailloper ook best technisch was met de glibberende afdalingen. En waarschijnlijk hebben veel lopers hun schoenen vervloekt. Want hier was een Salomon speedcross of een La sportiva C Lite echt op zijn plaats. Helaas was bij de eerste drinkpost (12km) geen water, of was er wel water maar konden de vrijwilligers het niet bijhouden. Ik had gelukkig nog wat in mijn bidon maar er liepen aardig wat mensen met niets. De tweede drinkpost (23km) had het beter onder controle en daar werd ook massaal gedronken. Onderweg kwam ik ook regelmatig bekenden tegen, steeds even een korte babbel en weer verder.

Net na de laatste drinkpost kwam Ton mij voorbij. Samen hebben we de laatste 6 km tot aan de finish doorgelopen om te proosten met een biertje en een stuk vlaai op een mooie trail, de Koning Van Spanje! Ik finishte overigens in 3.18 uur. Dat viel mij eigenlijk nog alles mee. Het voelde namelijk alsof ik niet vooruit kwam.

Zo heb je wel eens van die dagen.  Dat heb je simpelweg de benen niet. De oorzaak doet er niet altijd toe, misschien te veel gefietst, de Bouillonnante nog in de benen, who cares. Van deze loopjes wordt je mentaal ook sterk. Als het niet gaat toch proberen het tempo erin te houden en het beste ervan te maken. Die momenten heb je ook tijdens het WK. Het vult je rugzakje met ervaringen weer. Het was ook gelijk de eerste testloop met de nieuwe outfit. Al met al was het een heel gezellig en goed trainingsweekend.

Paula:

Vol ontspanning (na een nacht in een hotel waar ze tot 5 uur een feestje hadden) ’s ochtends naar Gulpen. Leuk om met een hele club van Scarabee daar meteen te staan! Iedereen trots met de nieuwe Salomon bril op ’t hoofd, terwijl het lekker doorregende. De stemming zat er goed in en ik had er zin in! Ik zou het echt rustig aan gaan doen tot aan post nummer 2 en als er dan nog pudding over was… nou dan nog maar ff knallen tot de finish.

Onder het geluid van de doedelzak vertrokken we om 11.20 uur. Gezellig met Jurgen en Chris vertrokken. Ik ben een echte diesel en heb altijd moeite met het eerste half uur. Die kwam ik prima door en ook mijn enkel voelde eigenlijk wel goed.

Op km 6 kwam ik Chris tegen. Die besloot rustig aan te doen en gezellig babbelend liepen we een heel eind samen verder. Ik had het echt naar mijn zin!

Ik merkte wel dat ik het onbevangene nog niet terug heb. In de afdalingen heb ik echt op safe gelopen. Wel ontspannen, maar zonder risico’s. Soms iets terughoudender.

Mijn enige missie voor deze dag was heel finishen en zorgen dat mijn enkel het zou houden. Ik had voorafgaand toch wel wat angst over de afstand. Door zeer beperkte trainingsuren (max 1 uur 40…) de afgelopen 4 mnd was ik wel wat bang voor de mentale confrontatie…

Maar die bleef uit! Ik had bewust geen timer aangezet en de eerste keer dat ik op mijn klokje keek moest ik dan ook even rekenen… inmiddels 2 uur 15 verder. Nou, dat schoot op en ik voelde me prima!

Beetje saai, maar zo bleef het tot aan de finish! Met een big smile kwam ik na 3 uur 47 binnen. Genoten, alleen maar genoten! Lekker gekletst onderweg en super blij dat mijn lijf alles heeft gehouden!

Claudia, het meesterbrein achter ons logo, heeft nog een vet filmpje gemaakt! Thanks Clau 🙂

Koning van Spanje

Nog 7 weken…

De tijd gaat hard: nog maar 7 weken en dan staan we aan de start van de Adventure Race in Slovenië! Een snelle blik op het deelnemers veld leert dat het ‘very international’ is 🙂 Teams uit: Zweden, UK, Denemarken, Slovenië zelf, Estonia, Finland, Tsjechië, Rusland, Kroatië, Frankrijk, Spanje, Polen en 2 teams uit Nederland.

Af en toe krijg ik er behoorlijk de kriebels van: mijn voorbereiding was verre van optimaal. Mijn bedoeling was om van de winter flink te investeren zodat ik met name op het lopen wat makkelijker met Martine meekan. Maar goed, een ongelukkige val begin Januari, gooide flink wat roet in het eten. Ik scheurde mijn enkelbanden flink en beschadigde ook nog eens mijn kraakbeen. Vooral dat laatste zorgde ervoor dat ik lang nét niet echt lekker kon lopen. Lange duurloopjes heb ik dan ook niet kunnen doen.

Nu alles achter de rug lijkt te zijn, kan ik eindelijk weer wat meer belasten! De eerste test in de Ardennen was een stuk van de Bouillonante lopen. Dat ging eigenlijk zonder problemen. Ja, spierpijn, maar dat hoort erbij! De enkel hield het goed en ik had geen reactie. Conditioneel zat het ook wel goed, want flink wat fiets km gemaakt.

Nu ik me besef dat het nog maar 7 weken is en komend weekend de Koning van Spanje op het programma staat, moet ik toch even slikken. Hoe ga ik 3o km lopen volhouden met max 2 uur lopen in de benen? Ik heb geen idee! Het lijkt op een ultieme Adventure Race test 🙂

Verslag volgt na ’t weekend!

Vissen, passen en trainen

Gisteren zouden wij, Girlzonamission, kleding gaan passen bij de Scarabee.
Zij gaan ervoor zorgen dat we er op en top uit gaan zien als we adventure race en trail-dingen doen. Maar voordat we konden passen kregen we een envelop van Marc, eerst een missie voltooien. Iets met 1000 mondjes, vaag verhaal.
Met een kaartje en een envelop stonden we 5 minuten later in Thalasso Fish Spa. Toen werden die 1000 mondjes ineens duidelijk.
Lachend stapten we in een voetenbad en werden vervolgens aangevallen door 1000 mondjes van Garra-Rufa (knabbel)visjes. Zij eten het dode weefsel van je voeten, ideaal voor de veel loper dus. Aanvankelijk is het een soort eng idee al die visjes aan je voeten maar het wordt al snel aangenaam. Een gekriebel aan je voeten en lekker in het water.
Na 15 minuten was het dode weefsel op en voor de vissen tijd voor een afterlunch nap.
Een aanrader om eens te doen! Niet alleen voor je voeten trouwens maar daarvoor moet je maar even op de site kijken.
Daarna hebben we een hele mooie lijn van Salomon aangehad. Aan de kleding zal het niet gaan liggen, het is echt heel mooi.  Als het meezit kunnen we er over een week of 2 in lopen. Eerst nog de bedrukking erop.
Ook leuk is dat we het nieuwe regenjasje van Salomon kunnen gaan uittesten (waterproof, ademend en in een tasje ter grootte van je hand in te pakken). Kijken hoe dat zich verhoudt tot een goretex jas. Dit is nl een verplicht item in bv de CCC of transalpine run.
Na koffie en appelgebak was het tijd om ook nog wat te doen. Het werd een leuk mtb rondje op de fiets in de buurt van Waalre. Er liggen daar verschillende lussen die aan elkaar geschakeld zijn. Leuke single tracks met een totaal van 45 km routes.
Al met al weer een heerlijke trainingsdag van Girlzonamission. Het begint er op te lijken dat het steeds mooi weer is als wij afspreken. Laten we dat vooral vast houden!

Girlz on a Mission op bezoek bij…

Het ‘core-relatie-weekend’ van Johan van Pathfynder.

Zondagochtend, schitterend weer! Zonnetje, nog lekker fris en bijna niemand op straat. Martine had de 50km trail van de dag ervoor nog in de benen en Paula had een drukke werkweek en een drukke werk-zaterdag achter de rug. Goed gemutst (mét de eerste items van onze outfit van de Trailrunshop) op de fiets richting Stolwijk.

Want er moet wel getraind worden! Dus overal waar we heen gaan, proberen we te combineren met een fiets/loop training. Deze keer ieder vanuit huis richting Stolwijk. Onderweg zag je de natuur bijna exploderen van geluk! LENTE, aan alle kanten voelde en zag je de lente. Een Eend had een Ooievaarsnest gekraakt en overal knoppen en bollen die een frisse blik op de wereld geven.

Na een kleine 2 uur fietsen, kwam ik aan in Stolwijk, op de nieuwe werklocatie van Pathfynder. Door het weiland fietste ik naar achteren en ik kreeg direct een ‘scouting’ gevoel toen ik iedereen zag. Er brande een heerlijk houtvuurtje, de tipi stond in ’t midden van het terrein, sophisticated brandertjes pruttelde water voor koffie en iedereen was relaxed.

Ook toen Martine belde met de mededeling dat ze zó genoot van de natuur dat ze een extra rondje fietste om vervolgens wat later dan de bedoeling, aan te schuiven. Ondertussen kreeg ik een demo ‘vuur maken’. Ik genoot!

Na de nodige koffie zijn we met z’n allen rond het vuur gaan zitten en hebben we ons verhaal gedaan over Adventure Racen. Het was erg leuk om te merken dat een ieder vanuit zijn eigen achtergrond weer heel andere vragen stelde! De overeenkomst was het enorme enthousiasme 🙂

Ik denk dat we een aantal mensen wel hebben kunnen enthousiasmeren om ook eens mee te doen met een Adventure Race… Gaaf!

De Girlz kregen nog een Fire Steel mee van Johan om tijdens de races altijd vuur te kunnen maken!

Via een omweg reden we daarna weer naar huis. Genietend van de lente…

Wil je ook een presentatie van de Girlz? Mail ons!

Girlzonamission zonder lucht

Een dagje op de fiets met Paula is altijd leuk. Soms schiet het alleen niet echt op om vele redenen. Vandaag kwam ik niet echt op gang, was er file en moesten we best nog veel bespreken en koffie drinken voordat we op pad gingen.
Maar uiteindelijk zaten we dan in tenue op de Mtb en had Paula een route uitgestippeld die al bij voorbaat iets ingekort moest worden.
Na 7 km voelde ik dat mijn band wat zacht was, even bijpompen. Het ventieldopje zat nogal vast en ik voelde de band al wat leeg lopen. Paula keek even, draaide aan het dopje en de band was helemaal leeg. Dan maar een binnenband erin want met een tubeless band kregen we er geen lucht in gepompt met de hand. Helaas zat de ring op het ventiel muurvast. En dus kwamen we niet heel ver met een nieuwe band.

Paula wisselt rap een band

Een stukje terug, in Voorschoten, zat een Daihatsu garage, daar hebben ze vast een hoge drukpomp of een tang om dat ventiel los te krijgen.
Met verbazing keken de mannen van de werkplaatst op. 2 dames met pech is toch altijd boeiend. Maar al snel hadden ze in de gaten dat wij meer verstand van de fietsen hadden dan zij. De ventiel los gekregen en een binnenband erin.
Ondertussen liepen er nogal wat mensen in en uit de werkplaats die ons verbaasd bekeken zo klussend aan mijn fiets. We hadden namelijk de complete werkplaats in beslag genomen en blokkeerden ook een soort de boel.
Helaas kregen we met geen mogelijkheid meer de klemmen van de naaf in elkaar. We hebben de klemmen vast getaped, dan maar zonder versnelling fietsen, gelijk een goede krachttraining.
En dus gingen we weer op pad, een leuke route door onder andere Wassenaar.
Parken, duingebied en polder gleed onder onze banden door. Totdat vervolgens Paula lek reed. Een aluminium splinter stak door de band. Hup, weer een nieuwe binnenband en al snel zaten we weer in het zadel.
Zo haalden we uiteindelijk toch nog bijna 45 km. Niet helemaal wat in de planning zat maar toch weer een lekkere en gezellige training.
Over 2 weken een herkansing op de fiets met girlzonamission.

Hoe het allemaal begon…

@runtodream “Heb je geen zin om de Outdoorchallenge met mij te doen want mijn maatje is geblesseerd?”

afzender: @paulameijer

Zo begon het, via Twitter. We kende elkaar nauwelijks, eigenlijk… Ja, we kwamen elkaar wel eens tegen bij een trail of bij een race. En via twitter dus 🙂 2 Weken later deden we als gelegenheidsteam mee. Dat was leuk! Daar was gelijk de klik. 2 Vrouwen met dezelfde passie, adventure racen, buiten sporten, genieten van sport, doen wat je leuk vindt.

Dat was ook het begin van onze kleine missie, Adventure Race sport onder vrouwen promoten. Wij zijn van mening dat er nog te weinig vrouwen in de sport te vinden zijn terwijl het een prachtige en toegankelijke sport is voor iedereen op elk niveau. Je hoeft niet direct een topper te zijn om mee te kunnen doen aan een Adventure Race! En je hoeft vooral niet perse een man te zijn om aan deze mooie sport mee te doen.

En zo werd Girlzonamission geboren. Samen gaan we in 2012 leuke dingen doen met als hoogtepunt een 50 uurs Adventure Race in Slovenie.

Als team wil je niet alleen fit zijn maar ook goede spullen hebben. Daarom wilden wij graag een sponsor vinden die bij ons past, die onze liefde voor de natuur deelt, die onze sport begrijpt. En vooral, die verstand van zaken heeft. Zo kwamen we al snel uit bij de Trailrunshop/Scarabee, de specialist in outdoorspullen. Zij ondersteunen onze ideeen en een samenwerking is geboren. Als je Girlzonamission tegen komt zal het logo van Scarabee met trots gedragen worden in prachtige outfits!

Adventure race Slovenie 2012

Het doel van Girlz on a mission in 2012 is om de 50 uurs race in Slovenie te gaan doen. Deze race moet je normaal met 4 racers doen. Wij mogen meedoen met 2 alleen wel ‘out of competition’ .
Hieronder zie je wat we in die 50 uur moeten doen. Best leuk!

Disciplines
Trekking		130 km
Mountain biking		195 km
Caving		2 km
Cayaking		37 km
Rollerblading		11 km
MTB Orienteering		10 km
Abseiling		100 m
Orienteering run		10 km
GPS orientation		5 km
Skike		3 km
Total		~ 400 km