Where to start?! Na onze avonturen in Vancouver, werd het tijd om de civilized World weer te verlaten. Op naar Vancouver Island!
Daar aangekomen, na een overtocht van 1,5 uur met de ferry, moesten we letterlijk naar het einde van de wereld rijden. Het plan was om de West Coast trail te lopen en die begint in Port Renfrew. In Port Renfrew houdt de weg op. Ja, het einde van de wereld dus. Port Refrew telt 220 inwoner, waarvan 8 kinderen.
Bij de office van Parks Canada, hielp Caroline, de plaatselijke gids, ons met een realistische planning voor onze hike over de West Coast trail. Het ding is 75 km lang en onderweg zijn er ongeveer 7 locaties waar je kunt kamperen. Op die plekken staan bear-proof boxen waar je je eten, afval en tandpasta moet opbergen en er staat vaak een ‘toilet’ (niets meer dan een gat in de grond met een houten hokje eromheen…) Op andere plekken kamperen is gewoonweg niet safe en ook niet mogelijk. Onderweg moet je rekening houden met hoog water. Sommige delen van de trail zijn over het strand en zijn alleen met laag water begaanbaar.
Een nauwkeurig klusje dus, die planning. Al snel hadden we een mooie en realistische planning.
Maar… toen gooide logistic problems nog even roet in het eten… Om aan het eind van de trail terug te komen in Port Refrew, moet je met de bus of de boot. Het is hier low season, dus bussen rijden om de dag. En uiteraard precies niet op de dag dat wij terug moeten… De boot optie viel ook al snel af, want daarvoor moet je met minimaal 4 zijn. En ook al maken we avonturen voor 4 mee… we are with 2 only…
Hmm, wat nu. Andere planning maken?!?! We kunnen het ons ook niet echt veroorloven om er nog een dag langer over te doen, omdat we op de 15e ook weer in Canmore moeten zijn. Stress!!!
Caroline kwam met de oplossing: er is een andere trail. De Juan de Fuca Trail. Die grenst aan de West Coast Trail, is iets minder ‘remote’, iets minder lang, net zo mooi en een stuk goedkoper! En omdat ie minder remote is, hebben we opeens geen vervoersprobleem meer.
Na wikken en wegen, leek dat inderdaad de beste optie te zijn. We zouden een lift moeten kunnen regelen naar de trailhead en vandaar uit kunnen hiken terug naar de camper. Hoe handig is dat! Aangezien Caroline toch niks te doen had (er waren nauwelijks toeristen op het eiland) kregen we de safety instructions for free.
Een nauwkeurig college over beren, cougars (soort poema’s) en wolven volgde. En vooral wat te doen als je er één tegen zou komen. Want die optie was vrij realistisch. We gingen namelijk een trail lopen, aan het eind van de wereld, daar waar deze beesten wonen. En er staan hier geen hekken omheen…
Het is niet zo dat je direct door elke beer of elke cougar aangevallen wordt, maar je moet wel ff op de juiste manier anticiperen. Dus: bij een beer maak je je groot, blijf je aardig praten tegen de beer en loop je rustig naar achteren zodat de beer de kans heeft om weg te lopen. Draai je niet om en ga niet rennen. Oké, so far so good. Maar, bij een wolf of een Cougar, ga je herrie maken, gooi je met stenen, stokken o.i.d. blijf je het beest aankijken en schreeuw je je longen uit je lijf om die gasten weg te jagen! Ook hier, draai je nooit om (tot zover de gelijkenis).
Oke…. Slik… Vervolgens: ‘the change you will meet a cougar is not so big. And if you meet one, it is usualy to late. It will attack you from the back. Ooh, and the cougars living on Vancouver Island are the most aggresive ones in Canada. You don’t have to be afraid of the bears here on the island, only black bears live here. No grizzlys’…
Oke… slik… Chantal en ik keken elkaar nog een keer betekenisvol aan en bedachten ons dat al honderden mensen ons voor waren gegaan op de trail. Als we maar genoeg herrie maken onderweg, hebben de dieren de kans om op tijd hun eigen weg te gaan en hoeft er niks te gebeuren. Beren zijn opzoek naar ons voedsel en niet naar ons. Dus zolang we ons eten veilig in de bear boxes opbergen en ver genoeg van de boxes kamperen, is er niks aan de hand. Toch…?!
Dus, de volgende ochtend gingen we licht bepakt op weg! We hadden het minimale bij ons want de trail was geen ‘lazy Sunday afternoon walk in the forrest’. Het was serieus rain forest, met 1 single track slingerend door het bos en soms over de beach. Hier en daar zakte je tot je enkels in de modder, waren er trapjes om omhoog te komen, hing er een touw om safe van de rotsen af te komen en waren er meer dan genoeg boomwortels om je aan vast te houden en jezelf omhoog te hijsen.
Het was onwijs mooi! Een soort botanische tuin. Maar dan 3 dagen lang en zonder muren of hekken. Tientallen kreekjes moesten we oversteken. Soms met een suspension bridge, soms gewoon door het water en soms balancerend over een boomstam. Af en toe hoorden we wat dieren geluiden, zagen mooie vogels en bomen hoger dan je voorstellingsvermogen! Het water uit de kreekjes zuiverden we met onze waterfilter en zo hadden we continue drinkwater.
De eerste dag moesten we 21 km afleggen om op een campsite te komen. De eerste 4 km waren goed te doen. Ondanks dat, deden we toch nog 20 min over één km. En dit was dan nog the easy part…
Het pad werd slechter en slechter, de klimmen steiler en steiler en de opstapjes hoger en hoger. En het werd later en later. En hoe later het werd, hoe actiever de dieren worden…
Waar we het vandaan hebben gehaald, we weten het niet. Maar het werd een walk down memory lane. Alle liedjes van kinder-tv-series passeerden de revue. Beginnend bij Kinderen voor Kinderen (Op een onbewoond eiland, daar zou ik willen zijn!) afdalend naar de Freggles (maak plezier en lol, stop een freggel in je hol! (sorry Desirée)) en eindigend bij de Smurfen (Ergens hier ver vandaan waar paddenstoelen huisjes staan, daar woont een volkje vrij en blij!!!).
Deze prachtige vocale uitingen hielden de gevaarlijke dieren op een veilige afstand. Rond 19.30 uur kwamen we uitgeput aan op de campground. Er stonden meer mensen op deze campground en er was nog een mooi idyllisch plekje voor ons over. Chantal wilde de hele dag al kampvuur maken en dit was de perfecte locatie!
Snel tentje opzetten, water koken, eten maken en vuurtje aan. Zo, dit was genieten! We waren moe en het was al snel donker omdat we zo laat waren, dus we doken na het opruimen van het eten, afval en tandpasta in de bear-box, al snel in onze slaapzakjes.
Na een uur moest ik al plassen. Hmm, zal ik eruit of niet. Ik drufde eigenlijk niet… hoorde van alles buiten en had geen zin in een nachtelijke ontmoeting met een of ander beest. Dus ik fluisteren: “Chantal, moet jij ook plassen???” Zucht… Oké… Chantal offerde zichzelf op om samen met mij te gaan plassen. Maar dan wel direct naast de tent. Ik zal jullie de details besparen, maar we lagen midden in de nacht echt dubbel van het lachen omdat ik het kennelijk voor elkaar kreeg op up-hill te plassen :D. Door die lach uitbarsting waren alle dieren wel gewaarschuwd om uit onze buurt te blijven trouwens.
Na een onrustige nacht (ik ging toch liggen waken en Chantal hield de oceaan nauwlettend in de gaten) vertrokken we op tijd voor etappe 2. Op een mooi uitzicht punt hielden we even stil, zeiden voor de grap tegen elkaar “oke walvissen en orca’s, kom maar door!” en zagen toen plots onze eerste echte zeearend! Wow, wat een waanzinnig groot beest. Hij zat daar rustig boven op een rots in zee, de boel rustig in de gaten te houden. Prachtig! En net toen ik bedacht dat het leuk zou zijn dat ie zou wegvliegen zodat ik er een filmpje van kon maken, gebeurde dat ook ;).
We liepen daarna weer verder, op naar de eerste beach crossing om daar even te relaxen in de zon en te lunchen. Daar zagen we weer 2 zee arenden. Live television! Het was ook heerlijk om even in de zon te liggen en na zo’n beroerde nacht even de ogen te sluiten.
In de middag kwamen we aan op onze volgende campground. Er stond één andere tent en na wat overleg zijn we daar naast gaan staan. De andere plekken waren naar onze smaak te dicht bij de bear box, niet vlak of te dicht bij de toiletten.
Toen we goed en wel in bed lagen, hoorde we een raar geluid… We keken elkaar aan en riepen bijna in koor: zeeleeuwen!!! Hup, wij die tent weer uit, schoenen aan en richting zee om de zeeleeuwen te spotten. Het was al redelijk donker dus we zagen ze niet meer helaas.
De volgende ochtend (we hadden inmiddels vrienden gemaakt met onze buurman Nils) besloten we met z’n drieën verder te lopen. Nils had bear spray (soort pepperspray) en we hadden onderweg gehoord dat er in de volgende 10 km een mamma beer met haar jong rond hing. Daar moesten we nog langs, dus het leek ons handiger/ veiliger om met z’n drieen te lopen.
We hebben een heel stuk over de ‘beach’ gelopen. Nou moet je je bij beach eigenlijk gewoon rotsen voorstellen. Er komt hier geen zand aan te pas! Maar die rotsen geven mooie kleine kreekjes bij laag water en honderden mosselbanken! Vlak voor we de rotsen opliepen, zagen we de zeeleeuwen die we de avond ervoor gehoord hadden. Ze lagen heerlijk te relaxen op een paar rotsen in de zee. Gaaf!!!
De route over de rotsen was best tricky hier en daar. Klimmend en klauterend met de grote rugzak op, baanden we ons een weg naar het volgende punt waar we weer aan land konden. Inmiddels was het 12 uur geweest en ik had weer eens honger. We hadden nog een warme maaltijd voor lunch en op een mooie plek hielden we halt om water te komen om te kunnen lunchen. Dit eenmaal achter onze kiezen, begon Chantal ineens wild op en neer te springen. “A Bear, a Bear!!! I see a Bear!!!!!!”
En ja hoor, op een veilige afstand aan de andere kant van de baai, zagen we een zwarte beer lopen. Het leek op een jong dat lekker aan ’t spelen was langs de waterkant. Misschien was ie wel mosselen aan ’t eten! Wow, het was zo gaaf om dat beest te zien (en dan vooral op such a safe distance…) We hebben lang staan kijken en beseften ons toen ook, dat we zelf nog voorbij dat punt moesten. Ergens gingen we elkaars pad dus nog kruisen…
Dat ging allemaal goed hoor. We waren iets meer op onze hoede voor alle geluiden en bleven dicht bij elkaar. Een aantal uur later kwamen we al bij het eindpunt van de trail. We hadden 3 dagen gelopen en niet echt heel veel gegeten (zeker niet met het oog op de marathon 3 dagen ervoor) dus we hadden behoorlijk trek! Ook Nils lustte wel wat en we hadden voor ons vertrek al een grappig tentje gezien met een prima menu kaart.
Dus na een warme douche in de camper, vertrokken we richting de burgers. Nils verbaasde zich over de hoeveelheid voedsel die we naar binnen werkten! We dronken een heerlijk biertje, een cola en sloten af met een brutaal stuk taart waar een halve familie van kon eten!
Met onze volle buiken lagen we om 9 uur al op één oor, om te dromen over die vet stoere dagen die achter ons lagen.
Girlz on a Mission 